بررسی میزان دقت خروج از مرکز مدار زمین خورشید در ادوار میانه اسلامی

در این پژوهش، سه روش اندازه گیری خروج از مرکز مدار زمین- خورشید در اخترشناسی باستان و ادوار میانه، یعنی روش فصول، روش اوساط بروج و روش سه نقطه ای، معرفی و میزان دقت آنها از دو جنبه بررسی می شود: اول، محدوده دقت ذاتی روش و حساسیت آن به مقادیر ورودی و دوم، میزان دقت از حیث بررسی موردی مقادیر تاریخی به دست آمده در ادوار میانه اسلامی. در جنبه نخست، چنین نتیجه شده است که میزان دقت ذاتی هر روش از روش پیش از آن بیشتر است و وقوف منجمان ادوار میانه بر این واقعیت به جایگزینی هر روش بر روش متقدم و لاجرم افزایش کاربرد روش سه نقطه ای و تبدیل شدن آن به شیوه استاندارد تعیین خروج از مرکز منجر شده بوده است. در جنبه دوم، با بررسی نمونه های تاریخی می توان دید که (۱) چنانکه مورد انتظار است، میزان واگرایی و خطای میانگین نتایج حاصل از کاربرد روش فصول بیش از دو روش دیگر است؛ اما (۲) اگرچه میزان دقت روش سه نقطه ای بیشتر است، دقیق ترین مقادیر مضبوط برای خروج از مرکز متعلق به کاربرد روش فصول است؛ همچنین، (۳) دقیق ترین مقدار در ادوار میانه اسلامی متعلق به اندازه گیری بیرونی در سال ۳۸۵ یزدگردی/ ۱۰۱۶م بر اساس روش فصول و دقیق ترین مقدار به کار رفته در زیج های مشهور همان دوران متعلق به الغ بیگ، در زیج سلطانی، است، در حالی که سه مقدار متعلق به مروروذی، نیریزی و خازنی از کمترین میزان دقت برخوردار بوده اند. (۴) دقت اندازه گیری ها در ادوار میانه اسلامی بیش از میزان دقت اندازه گیری کوپرنیک در اوایل سده ۱۶م بوده است.

Keywords:

اخترشناسی دوره میانه اسلامی , الگوی خورشیدی , خروج از مرکز , روش اوساط بروج , روش سه نقطه ای , روش فصل