برنامه ریزی کاربری زمین و نقش آن در ارتقای تاب آوری شهری از طریق AHP (نمونه موردی: منطقه ۴ شهر ارومیه)

برنامه ریزی کاربری زمین به عنوان یک اهرم می تواند در ارتقای تاب آوری شهری کمک فراوانی انجام دهد. برنامهریزی کاربری زمین یکی از مقوله های مهم در علم شهرسازی می باشد که سبب می شود؛ فعالیت ها و عملکردهای شهریساماندهی شود. همچنین این اهرم نوع استفاده از زمین را طبقه بندی نموده و مکان یابی می کند، با ساماندهی عملکردهایشهری، تاب آوری شهری در برابر مخاطرات طبیعی همچون: سیل، زلزله، طوفان و... افزایش می یابد؛ به عبارتی می توانگفت: این دو مولفه با یکدیگر رابطه مستقیم دارند. در این پژوهش با استفاده از مدت تحلیلی ای اچ پی و ایجاد مقایساتزوجی و تحلیل و بررسی از ماتریس های تحلیل زوجی، سعی شده تا با شناخت دقیق در به کارگیری کاربری های عمومی ونقش آنان در بهبود و افزایش تاب آوری شهری اشاره کرد. در نهایت استدلال می شود همه کاربری های عمومی برایاستفاده شدن در موارد بحرانی و حادثه ساز مناسب نیستند. با توجه به تحلیل های به دست آمده بیشترین اهمیت و وزندربین شش اصل بررسی شده در این پژوهش مربوط به اصل ایمنی می باشد. لازم به ذکر است با رعایت مفاد و اصولموجود، سطح ایمنی در حالت کلی افزایش یافته و شهر برای هر نوعی از چالش ایمن و بحران ساز آمادگی لازمه را خواهد داشت.

Keywords:

برنامه ریزی شهری , کاربری زمین , ارتقای تاب آوری شهری