بررسی رابطه رویکردساختارگرایانه و مهارت خودشناسی دانش آموزان

آموزش و پرورش زیر بنای توسعه اجتماعی، سیاسی و فرهنگی هر جامعه ای است. یکی از بارزترین خصوصیات عصر حاضر، تحولات شگرف و مداومی است که در گستره علوم به چشم می خورد. نظام های آموزشی جهان برای برطرف کردن معضلات موجود به دنبال تغییر واصلاح روش ها و سیاست های پیشین خود هستند. در میان راه حل ها و پیشنهادات گسترده موجود، ساخت و سازگرایی ، می تواند پاسخی به روند پرشتاب گسترش علم و نیاز فزاینده به یادگیری وسیع تر و سریع تر علوم باشد.مقاله حاضر از نوع مروری-توصیفی است که با استفاده از منابع کتابخانه ای و با هدف بررسی رابطه رویکردساختارگرایانه و مهارت خودشناسی دانش آموزان به رشته تحریر در آمده است.نتیجه مقاله نشان می دهد که رویکرد ساختارگرایانه با مهارت خودشناسی دانش آموزان رابطه دارد . مهارت خودشناسی را در حقیقت می توان به مثابه آینه تمام نمایی دانست که برخلاف آینه های معمولی، که فقط یک بعد و لایه از وجود ما را به ما نشان می دهند، همه یا عمده لایه ها و ابعاد وجودیمان را به ما می نمایاند. از طریق آموزش رویکرد ساختارگرایانه می توان به پرورش خودشناسی دانش آموزان پرداخت. کلاس هایی که از طریق ساخت گرا اداره می شوند، تقریبا جوی شبیه کارگاه آموزشی دارند. این کلاس ها فرصت کشف فعال، کاوشگری و آزمایش را در اختیار دانش آموزان قرار می دهند و موقعیت های گوناگون آموزشی مانند پروژه، خواندن، گزارش دادن و بحث و گفتگو را فراهم می سازند و دانش آموزان را به استدلال کردن، سوال کردن، برقراری ارتباط، خودشناسی وا می دارند.

Keywords:

ساختار گرایی , رویکرد ساختارگرایانه , ساختارگرایی در رابطه معلم شاگرد , خود , خودشناسی