تاب آوری شهری در مناطق ناپایدار شهر مشهد با استفاده از تحلیل شبکه خط مشی و روش تصمیم گیری چند معیاره فازی

ارتقای تاب آوری شهری برای جلوگیری از وقوع بلایا در مناطق ناپایدار شهر مشهد ضروری است. این مطالعه با بررسی مطالعات منتشر شده در این زمینه، فهرستی از ۲۴ شاخص ارزیابی تهیه و در نظرسنجی انجام شده با ۳۰ متخصص، کاربرد این شاخص ها را مورد بررسی قرار داد. استقلال هر شاخص از طریق تحلیل شبکه خط مشی و ارتباط و کاربردی بودن شاخص ها مشخص و اثربخشی آنها با استفاده از روش تصمیم گیری چند معیاره فازی ارزیابی شد. برای تجزیه و تحلیل اثربخشی هر شاخص، از روش تصمیم گیری چند معیاره فازی بر اساس نتایج یک نظرسنجی خبرگان به دست آمد. بالاترین میزان اثربخشی بر اساس شاخص [ترکیب جمعیت (شاخص اجتماعی)]، [آسیب بلایا (شاخص فیزیکی)]، [تاب آوری اکولوژیکی طبیعی (شاخص فیزیکی)]، [احتمال وقوع فاجعه (شاخص فیزیکی)]، [ [کفایت زیرساخت (شاخص فیزیکی)]، [منطقه آسیب پذیر (شاخص فیزیکی)] به دست آمد، به منظور استخراج اولویت های شاخص ها، تجزیه و تحلیل از طریق ترکیب متقابل ارزش مرکزی وزنی از طریق تحلیل شبکه سیاست و ارزش اثربخشی حاصل از نتایج تحلیل فازی انجام شد. از آنجایی که نتایج تحلیل شبکه با تقسیم آنها به شبکه های فیزیکی/اجتماعی شناسایی شد، اولویت های نهایی نیز با تقسیم آنها به بخش های فیزیکی/اجتماعی تحلیل گردید. شاخص ها از نظر پایداری به طور کلی اولویت بالایی داشتند و عواملی همچون [آسیب ناشی از بلایا]، [کفایت زیرساخت های واکنش]، و [تاب آوری اکولوژیکی طبیعی] در بهد کالبدی و عوامل [ترکیب جمعیت]، [سیستم پشتیبانی اضطراری سفارشی] و [سیستم پاسخ پیشگیرانه] در بعد اجتماعی بالاترین اولویت تاب آوری در محلات ناپایدار شهر مشهد شناخته شدند.

Keywords:

مناطق ناپایدار شهر مشهد , فاجعه , تاب آوری , شاخص ارزیابی , نظرسنجی خبرگان