نقش عوامل محیطی بر بهبود عملکرد مسیریابی (مطالعه موردی : محوطه دانشگاه آزاد اسلامی واحد قزوین )

مسیریابی ، رفتاری هدفمند، جهت دار و حرکتی پویا از مبداء به مقصد و شامل تعاملاتی بین راهبر و محیط است ، که به طور مستقیم توسط آنها درک نمی شود و بر این اساس سازماندهی مسیرهای دسترسی در این گونه فضاها به افزایش شناخت آن فضاها توسط افراد و نیز ارتقا راندمان عملکردی آنها کمک شایانی نماید. هدف از انجام این پژوهش ، بررسی فرایند مسیریابی در محوطه ی دانشگاه ها و همچنین تبیین مولفه های مورد نیاز به منظور تسهیل مسیریابی در این گونه مکانها است . چهارچوب نظری تحقیق در مقیاس کمی دسته بندی شدهاند که در نهایت راهبرد کمی در بررسی نمونه موردی مورد سنجش قرار می گیرد. در روش کمی ، از مولفه های شناخت فضا که شناخت مسیر را نیز شامل می شود، استفاده شده است . این مولفه ها شامل شاخص های نحوی فضا هستند که علاوه بر قابلیت پیش بینی قبل از اجرای طرح، قدرت آنالیز دقیق دادهها را نیز دارا می باشند. در این بخش ، نقاط کلیدی مسیر به منظور جانمایی عناصر اطلاعات محیط مشخص می شوند. به منظور سنجش موارد فوق، نتایج حاصل ، در محوطه دانشگاه آزاد اسلامی واحد قزوین ، به عنوان نمونه ی موردی به آزمون گذاشته می شود. روش تحقیق در این پژوهش به صورت توصیفی -تحلیلی است .

Keywords:

مسیریابی , محوطه دانشگاه , شناخت فضا , نحوفضا.