طراحی و مرمت بافت تاریخی با رویکرد احیای بافت تاریخی

بافت و محوطه های تاریخی پدیده هایی بشری هستند که منعکس کننده جامعه ای است که آن را خلق و به آن ارزش بخشیده است. این مکانها در آنها آثار تاریخی و ساختار طبیعی در تکمیل یکدیگر شکل گرفته اندو ارزش تاریخی که بر این محوطه ها متصور است در رابطه با بستر شکل دهنده ی آنها مفهوم می یابد. از این رو سرمایه گذاری و طراحی مناسب در جهت سازماندهی فضایی این اماکن از اهمیت ویژه ای برخوردار است. طراحی با توجه به وضع موجود بافتهای تاریخی مورد و در نظر گرفتن سازماندهی فضایی بناها به گونه ای که در چشم انداز و اصالت موجود خللی وارد ننماید از اهداف اصلی برنامه ریزی در چنین فضایی میباشند که موجب ایجاد بستری مناسب جهت پایداری و ماندگاری فضا به گونه ی زنده و پویا می شود. با بررسی مبنای نظری چنین استنتاج میشود که متمرکز شدن بر طراحی اصولی و مطابق با معیار و قوانین بافت تاریخی منظور ارتقای کیفی راهکاری برای بهبود فرآیند احیا در محوطه های تاریخی به شمارمی آید با تکیه برشیوه صحیح انطباق پذیری طراحی فضاها دریافتهای تاریخی در جهت بهبود روند حضور انسان و رفع نیازهای آن میتوان ارزشهای نهفته ی درون آنها را آشکار ساخت