مطالعه میزان تاثیر اجرای روسازی به صورت متخلخل بر تخریب محیط زیست

در طراحی پیاده روهای مدرن سه دسته ساختاری وجود دارد. آسفالت های انعطاف پذیر متشکل از بتن سیمانآسفالت، آسفالت های سفت و سخت متشکل از بتن سیمان پرتلند، و بتن های بهم پیوسته. در بیشتر کاربردهایپیاده رو، از مخلوط متراکم برای جاده ها و پارکینگ ها استفاده می شود. آسفالت متخلخل یک نوآوری در حالظهور است که در حال توسعه و اعمال در جاده های کم تردد و پارکینگ ها به عنوان یک روش جایگزین یابهترین روش مدیریتی برای مدیریت فاضلاب سطحی است. پیاده روهایی که به طور سنتی طراحی شده اند بهآب اجازه می دهند تا در امتداد سطح جریان یابد و به حوضه های آبریز یا خندق ها در کنار جاده ها یا پارکینگها تخلیه شود. آسفالت متخلخل از این نظر متفاوت است که به مایعات اجازه می دهد تا از طریق ساختار نفوذکنند. هدف از این سیستم کاهش یا کنترل میزان رواناب از اطراف منطقه غیر قابل نفوذ و همچنین ارائه مزایایدیگر مانند کاهش سر و صدا است, بهبود اقدامات ایمنی برای رانندگان و عابران پیاده به دلیل کاهش ریزش درهنگام باران و پتانسیل کاهش یخ به دلیل زهکشی نامناسب است . معایب این تکنولوژی عبارتند از: عدمتخصص فنی برای پیاده سازی (به ویژه در آب و هوای سرد) ، خطر گرفتگی، آلودگی آب های زیرزمینی، نشتمواد شیمیایی سمی به سیستم و توسعه شرایط بی هوازی در خاک هایی که در آنها در صورت عدم امکان خشکشدن بین طوفان ها بر روی شالوده پیاده رو قرار می گیرند. تا به امروز، تحقیقات گسترده ای در مورد عملکردآسفالت متخلخل انجام نشده است.

Keywords:

روسازی , محیط زیست , اثر تخریبی