تجربه زیسته مادران دانش آموزان آسیب دیده شنوایی: مطالعه پدیدارشناسانه

هدف از پژوهش حاضر، تبیین و شناسایی تجارب زیسته مادران دانش آموزان آسیب دیده شنوایی بود. روش تحقیق کیفی و از نوع پدیدارشناسی بود. جامعه آماری عبارت بود از کلیه مادران دارای فرزند با آسیب شنوایی بودند که فرزندشان در مدارس ابتدایی استثنائی شهرستانهای ساری و میاندورود ثبت نام نموده بودند. از شیوه نمونه گیری هدفمند تا حد اشباع داده ها برای نمونه گیری استفاده شد.  ابزار گردآوری داده ها، مصاحبه بود. پایایی کل به روش دو کد گذار برابر ۹۰/۰ می باشد. به منظور تجزیه و تحلیل داده ها از روش هفت مرحله ای کلایزی (۱۹۷۸) استفاده شد. یافته های حاصل از مصاحبه ها در ۱۰ مضمون اصلی شامل «برطرف سازی احساس تنهایی در کودک ناشنوا»؛ «رفع احساس ناامیدی در کودک ناشنوا»؛ «تعامل زیاد با فرزند ناشنوا»؛ «رفع احساس درماندگی در کودک ناشنوا»؛ «رفع احساس خستگی در کودک ناشنوا»،«کنترل هیجان»؛«جستجوی راهکارهای ارتباط»، «بهره گیری از تجربیات مادران دارای فرزند ناشنوا»؛ «پذیرش مشکل ناشنوایی فرزند»؛ «رسیدگی به فرزند» و ۳۰ مضمون فرعی طبقه بندی گردید.

Keywords:

تجارب زیسته , مادران , آسیب شنوایی