تدوین مدل خردورزی طراح (DW) در آموزش معماری بر اساس توانایی شناختی با نقش میانجی سبک های یادگیری

نظریه شناختی از مهم ترین نظریاتی است که در زمینه آموزش، مطرح است.. این نظریه در آموزش معماری­ به بررسی فرایندهای ذهنی و شناختی مربوط به طراح و طراحی می­پردازد. هدف پژوهش حاضر، تدوین مدل خردورزی طراح بر اساس توانایی شناختی با نقش میانجی سبک­های یادگیری در آموزش معماری می باشد. روش این پژوهش از نوع همبستگی در قالب مدل معادلات ساختاری است. جامعه آماری این پژوهش شامل کلیه دانشجویان معماری دانشگاه­های همدان در سال تحصیلی۱۴۰۰-۱۳۹۹بود. ۳۶۵ دانشجو به­عنوان نمونه به­صورت هدفمند و در دسترس از بین دانشکده­ها و گروه­های آموزشی  و با توجه به طرح پژوهش انتخاب شدند. جهت جمع­آوری اطلاعات، از پرسش نامه ­های سبک یادگیری، توانایی­های شناختی و پرسش نامه سه بعدی خرد استفاده شده­است و برای تحلیل داده­ها از مدل­یابی معادلات ساختاری بهره گرفته شد. نتایج نشان داد که بین توانایی شناختی اجتماعی و توانایی شناختی غیر­اجتماعی با سبک­ های یادگیری و خردورزی رابطه مثبت و معناداری وجود­دارد. بین سبک ­های یادگیری و خردورزی نیز رابطه مثبت و معناداری وجود دارد. همچنین با توجه به میزان شاخص های برازش محاسبه شده نشان از برازش مناسب مدل دارد و مدل مفهومی پیشنهادی این پژوهش که متغیر برون زای توانایی شناختی (اجتماعی و غیراجتماعی) به طور مستقیم و از طریق میانجی سبک های یادگیری به طور غیرمستقیم بر خردورزی طراح اثرگذار هستند، تایید شد.

Keywords:

آموزش معماری , توانایی شناختی , خردورزی , سبک های یادگیری , طراح