ارزیابی زیست پذیری شهری با استفاده از شاخص های ریز دانگی و نوع مصالح و سازه ساختمانی (مطالعه موردی : شهرک های حوزه یک منطقه ده شهرداری شیراز) abstract
شناسایی و رتبه بندی بلوک های فرسوده شهری، به عنوان گام اول نوسازی، یک ابزار مهم برای مدیریت شهری جهت برنامه ریزی منابع و سرمایه گذاری در نوسازی شهری است. چرخه ی بهسازی و نوسازی بافت های فرسوده ی شهری، از شناسایی درست محدوده و تفکیک آنها به محله های فرسوده آغاز می شود. هدف از این پژوهش، مطالعه ی نمونه ای محدوده ی غربی منطقه ۱۰ شهرداری شیراز می باشد که با استفاده از سیستم اطلاعات جغرافیایی، شاخص های شناسایی میزان فرسودگی در آن، استخراج تا نقشه های خروجی برای تصمیم سازی ها و تصمیم گیری های بعدی مورد استفاده قرار بگیرد. روش تحقیق مورد استفاده در این پژوهش توصیفی- تحلیلی است؛ و تلاش می گردد با استفاده از دو شاخص ریزدانه گی قطعات و نوع مصالح و سازه ساختمان، بافت های فرسوده شناسایی گردند. این پژوهش از نظر هدف تحقیق، کاربردی توسعه ای و روش آن توصیفی تحلیلی است و در روند تحلیل ها از فرآیند تحلیل فضایی استفاده شده است. در این پژوهش از نرم افزاری Excel، Arc
GIS و Google earth استفاده شده است. ۹۲۸ قطعه در این شهرک ها شناسایی و اطلاعات آنها جمع آوری و ثبت گردید. وضعیت واحدهای مسکونی بر حسب دانه بندی نشانگر آن است که ۱۱ % از قطعات، مساحتی زیر ۲۰۰ مترمربع و ۸۹ % قطعات، مساحتی بالایی ۲۰۰ مترمربع دارند که نشان دهنده ی، درشت دانه بودن قطعات این شهرک ها می باشد. پس یافته ها حاکی از این است که بین محلات یا شهرک های مورد نظر از لحاظ زیست پذیری تفاوت چندانی وجود ندارد و وضعیت زیست پذیری شهرک ها مطلوب است. همچنین وضعیت واحدهای ساختمانی بر حسب نوع مصالح و سازه به کار رفته شده در آنها نشانگر آن است در این شهرک ها با وجود اینکه ۶۵ درصد ساختمان ها سازه و مصالح مناسب دارند ولی باز میزان قطعاتی که استحکام کالبدی کم دوام دارند زیاد و میزان قابل توجه است که می بایست در اولوییت برنامه ریزی قرار بگیرد و با برنامه های تشویقی حمایتی، نوسازی این قطعات در دستور کار شهرداری قرار بگیرد. به عبارتی می توان اشاره نمود که در چند سال آینده کیفیت اکثر ساختمان های این شهرک ها به سمت فرسودگی پیش می رود که می بایست برای آنها هر چه زود تر برنامه های نوسازی و بهسازی از طرف شهرداری تدوین گردد.