بهبود تفجوشی پذیری سرامیک های پایه دیبورید زیرکونیم ساخته شده به روشپرس گرم

Publish Year: 1394
نوع سند: مقاله کنفرانسی
زبان: Persian
View: 52

This Paper With 9 Page And PDF Format Ready To Download

  • Certificate
  • من نویسنده این مقاله هستم

استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:

لینک ثابت به این Paper:

شناسه ملی سند علمی:

ICC10_048

تاریخ نمایه سازی: 16 بهمن 1402

Abstract:

تفج وشی دیبورید زیرکونیم ۱ به دلیل پیوندهای اشتراکی قوی، ضریب نفوذ در خود پایین، دمای ذوب بالا و فشار بخار بالا،نیازمند دماهای بسیار بالا و اعمال فشار بیرونی است. در بخش نخست این پژوهش، دی بورید زیرکونیم بدون استفاده از هرگونه کمک زینتر پرس گرم شد، که مقدار چگالی به دست آمده برابر ۹۲ درصد بود. در این حالت ریزساختار سرامیک نیز با رشدفزاینده دانه مواجه شد. از این رو، برای افزایش چگالی و بهبود تفجوشی پذیری از کاربید سیلیسیم ۲ که رایجترین افزودنی درکامپوزیت های پایه دیبورید زیرکونیم است، استفاده شد. این افزودنی از راه فعال سازی سازوکارهای چگالشی همچون خردایشمکانیکی و بازآرایی دانه ها، تغییر شکل مومسان ذرات و فرآیندهای نفوذی، دستیابی به چگالی بالاتر را در دمای ۱۸۵۰ درجهسانتیگراد فراهم ساخت. در ادامه کار با استفاده از کاربید سیلیسیم ۲۰۰ نانومتری، نیرو محرکه تف جوشی افزایش یافت و۲۰۰ نانومتری نیز تا دستیابی به چگالی نظری در دمای ۱۸۵۰ درجه سانتیگراد ممکن شد. همچنین افزودن زیرکونیای ۳حدی موجب افزایش چگالی کامپوزیت شد که دلیل آن را میتوان به واکنش میان ذرات زیرکونیا با کاربید سیلیسیم و تشکیلفاز چگال کاربید زیرکونیم ۴ نسبت داد. انواع افزودنیهای کربنی (نانو گرافیت و نانو گرافن) از راه انجام واکنش شیمیایی بااکسیدهای سطحی روی پودرهای اولیه و زدودن آنها -که مانعی مهم در دستیابی به چگالی کامل به شمار می روند- موجبشد که در دمای ۱۸۵۰ درجه سانتیگراد بتوان به چگالی نزدیک صد درصد رسید

Authors

مهران جابری زمهریر

دانشجوی کارشناسی ارشد، گروه مهندسی مواد، دانشکده مکانیک، دانشگاه تبریز

مهدی شاهدی اصل

دانشجوی دکترا، گروه مهندسی مواد، دانشکده مکانیک، دانشگاه تبریز

ناصر پورمحمدی وفا

دانشجوی کارشناسی ارشد، گروه مهندسی مواد، دانشکده مکانیک، دانشگاه تبریز

زهره احمدی

دانشجوی کارشناسی ارشد، گروه مهندسی مواد، دانشکده مکانیک، دانشگاه تبریز

مهدی قاسمی کاکرودی

دانشیار گروه مهندسی مواد، دانشکده مکانیک، دانشگاه تبریز