واکاوی تحلیلی الگوی سکونت در یک بنای بومی در منطقه معتدل و مرطوب با رویکرد معماری همساز با اقلیم نمونه موردی خانه ابریشمی

بهینه سازی مصرف انرژی و فراهم آوردن آسایش محیطی در ساختمان ها همواره از دغدغه های اصلی معماران جهان و خصوصا ایران بوده است. ساختمانهای مسکونی بدلیل استفاده ۲۴ ساعته توسط ساکنین از اهمیت ویژه ای برخوردار میباشند، در همین راستا مهمترین نوآوریهای معماری بومی ایران در زیر مجموعه کنترل شرایط آسایش محیطی روی داده است. هدف پژوهش حاضر بررسی شرایط آسایش و تعیین بهترین فضاها با آسایش حرارتی مطلوب جهت طراحی و معماری همساز با اقلیم با تاکید بر کنترل مصرف انرژی است. محدوده مکانی مورد مطالعه، شهر رشت و از دادههای اقلیمی آن شهر در بازه زمانی ۲۴ ساعته استفاده شده است. در این راستای الگو سکونت ساکنین در گرمترین روز سال ۱۴۰۱ مورد بررسی قرار گرفته است. به منظور بررسی دقیق کارکرد بنا در تامین شرایط آسایش در فصل گرما از ابزار تحلیل کمی استفاده شده و مدلسازی بنا و ارزیابی توسط نرم افزار Design Builder، انجام شد. نتایج حاصل از پژوهش نشان داد که تمامی فضاهای موجود در بنا به جز دو فضا، در تمامی ساعات شبانه روز آسایش حرارتی قابل قبول دارند.

Keywords:

آسایش اقلیمی , آسایش حرارتی , الگوی سکونت , معماری بومی , مناطق معتدل و مرطوب