نقدی بر مرور زمان طرح دعوی علیه بارفرابر در نظام حقوقی ایران از منظر اسناد حقوقی بین المللی

بارفرابری امروزه نقش کلیدی در توسعه و ثبات صنعت حمل و نقل بین المللی کالا ایفاء می کند و بارفرابران دیگر همانند گذشته صرفا نماینده صاحب کالا برای راهبری عملیات حمل نیستند بلکه بیشتر در قامت متصدی حمل ترکیبی طیف گسترده ای از خدمات از جمله حمل کالا را به مشتریان ارائه می دهند. در ایران، شورای عالی هماهنگی ترابری در سال ۱۳۷۷ آئین نامه ای را با عنوان "آئین نامه تاسیس و فعالیت شرکتهای حمل و نقل بین المللی" تصویب نمود که بند ۳ ماده ۲۱ آن مرور زمان طرح دعوی علیه بارفرابر را ۹۰ روز تعیین نموده است. وضع چنین بازه کوتاه مدتی برای طرح دعوا نه تنها صاحبان کالا را برای وصول خسارت در فرض تلف کالا یا آسیب بدان با مشقت جدی مواجه خواهد ساخت بلکه این پرسشهای جدی را به ذهن متبادر می نماید که آیا چنین مقرره ای همسو با ضابطه پذیرفته شده در اسناد حقوقی بین المللی از جمله قواعد نمونه فیاتا راجع به خدمات بارفرابری می باشد؟ آیا شورای عالی هماهنگی ترابری قانونا مجاز به وضع چنین مرور زمانی است؟ آیا حکم این مقرره با وجود ماده ۳۹۳ قانون تجارت اعتبار دارد؟ بررسی اسناد بین المللی مختلف حاکم در زمینه فعالیت بارفرابری حکایت از وجود بازه ۹ ماهه برای طرح دعوی علیه بار فرابر دارد. همچنین وضع مرور زمان نیازمند مداخله قانونگذار دارد و شورای عالی هماهنگی ترابری فاقد صلاحیت برای چنین اقدامی باشد. در نهایت حکم بند ۳ ماده ۲۱ آئین نامه در تعارض با حکمی است که در ماده ۳۹۳ قانون تجارت بیان شده است.

Keywords:

مرور زمان , بارفرابر , حمل و نقل بین المللی , شورای عالی هماهنگی ترابری