ماهیت و آثارشرط مذاکره مجدد نسبت به دادگاه وطرفین قرارداد: مطالعه تطبیقی

مذاکره یکی از شیوه هایی است که به دنبال حل وفصل مسالمت آمیز اختلاف است و به لحاظ حقوقی دارای ماهیتی مستقل از طرق مشابهی همچون داوری، میانجی گری و سازش است. ضرورت مذاکره این است که چون مفادش قبل از ورود به مراجع قضایی انجام می پذیرد، می تواند در تسریع روند حل وفصل اختلاف و کاهش حجم پرونده ها در دادگاههای ایران و حفظ اطلاعات تجاری-اقتصادی طرفین قرارداد شیوه ای کم هزینه، موثر و کارا باشد. نوآوری این موضوع بدین جهت است که بحث مذاکره تا به حال در رابطه با اثری که نسبت به طرفین و تکلیفی که دادگاه های ایران در برخورد با آن دارند، مورد بحث و بررسی قرار نگرفته است. پژوهش حاضر با روش توصیفی-تحلیلی و با استفاده از منابع کتاب خانه ای و آرای دادگاه های داخلی و خارجی انجام گرفته است. نتایج پژوهش نشان می دهد اگر شرط مذاکره را نوعی شرط فعل منفی یا شرط نتیجه سلب حق به صورت جزئی در نظر بگیریم؛ در این صورت تا زمانی که مذاکره انجام نپذیرد، هیچ یک از طرفین ابتدائا حق رجوع به دادگستری را ندارد و ضمانت اجرای نقض آن، صدور قرار عدم استماع دعوی از سوی دادگاه خواهد بود. در رابطه با تکلیف طرفین در حین انجام مذاکره هم می توان گفت صرف به رسمیت شناختن چنین شرطی برای اجرای دقیق آن کفایت نمی کند؛ بلکه نیاز به همکاری مداوم و رعایت حسن نیت از سوی طرفین قرارداد در فرایند مذاکره نیز الزامی است.

Keywords:

مذاکره , حل وفصل مسالمتآمیز اختلافات , تعهد به نتیجه , تعهد به وسیله