شهرگریزی در اندیشه شعری سواره ایلخانی زاده و احمد عبدالمعطی حجازی

سواره ایلخانی زاده شاعر بلندآوازه کرد و احمد عبدالمعطی حجازی شاعر مشهور عرب (مصری) از شعرای معاصر در قرن بیستم هستند که در اشعارشان، زمزمه نکوهش زندگی شهری آمیخته با صنعت و مدرنیته و گرایش به زندگی بی­آلایش روستایی به گوش می­رسد، چندان­که شهرگریزی یکی از ویژگی­های برجسته سروده­های این دو شاعر است. از آن روی که تاکنون جستار مستقلی به تحلیل تطبیقی پدیده شهرگریزی در شعر سواره و حجازی نپرداخته است، لذا نگارندگان در پژوهش حاضر برآنند تا به بررسی تطبیقی شهرهراسی در سروده­های دو شاعر بپردازند. مساله بنیادین پژوهش حاضر این است که پدیده شهرگریزی، چگونه و در چه قالب­هایی در سروده­های دو شاعر نمود یافته و با چه مفاهیم و مضامین شعری­ای پیوند خورده است؟ در راستای بررسی این مساله، نگارندگان از بن­مایه­های مکتب ادبیات تطبیقی آمریکایی و رویکرد توصیفی-تحلیلی مبتنی بر بررسی درون­مایه سروده­های دو شاعر بهره گرفته­­اند. ابراز تنفر از نمادهای صنعت و مدرنیته، دلزدگی از فضای آلوده و عناصر و المان­های شهری، احساس پژمردگی و دلتنگی، بی­رحمی و روابط اجتماعی سرد، روی برتافتن از شهر و گرایش بازگشت به روستا از پربسامدترین نمودهای شهرگریزی در سروده ­های دو شاعر است. حجم شهرسروده ­های حجازی و پردازش جنبه ­های گونه­ گون شهرگریزی در اشعار وی، بسیار بیشتر از شهرسروده ­های سواره است. اما دغدغه شهرگریزی در تصاویر شعری سواره بیشتر معطوف به آمیزش با جلوه اسطوره­ای و رازآلود طبیعت و غرق شدن در زمزمه زلال سنگریزه ­های چشمه­ ساران است.

Keywords:

شعر کردی , شعر عربی , شهرگریزی , سواره ایلخانی زاده , عبدالمعطی حجازی , ادبیات تطبیقی