اثرات آنتاگونیستی گونه‎های مختلف تریکودرما در کنترل Sclerotinia sclerotiorum و مقایسه آن با قارچ‎کش‎های شیمیایی

قارچ Sclerotinia sclerotiorum (Lib) de Bary یکی از عوامل مهم کاهش عملکرد بسیاری از محصولات مهم اقتصادی محصولات زراعی و باغی می باشد. بسیاری از روش‎های مرسوم در مدیریت بیماری موثر نیست. در این میان کنترل بیولوژیک با قارچ‎های آنتاگونیست، می‎تواند در کاهش بیماری چاره‎ساز باشد. در این پژوهش اثر آنتاگونیستی ۱۴ جدایه بومی قارچ تریکودرما مربوط به چهار گونه مختلف برای کنترل قارچ بیمارگر S. sclerotiorum در شرایط in vitroبا بررسی‎های کشت دوتایی، ترکیبات ضدقارچی فرار و غیرفرار تولید شده توسط آنتاگونیست‎ها، ارزیابی شد. بازدارندگی رشد میسلیوم‎های S. sclerotiorum به وسیله جدایه‎های تریکودرما در کشت دوتایی، ترکیبات فرار و غیرفرار بین ۴/۵۳-۵/۳۵، ۳۳-۰ و ۱۰۰-۰ درصد متغیر بود، در این میان Trichoderma harzianum (A۱۰) بیش­ترین تاثیر را در مهار رشد میسلیوم‎ها در کشت دوتایی و T. harzianum (A۲ و A۱۰) بیش­ترین تاثیر را در مهار رشد میسلیوم‎ها با تولید مواد فرار و غیرفرار داشتند. که در نهایت آنتاگونیست T۱۰ (T. harzianum) موثرترین جدایه در کنترل قارچ عامل بیماری درشرایط آزمایشگاه انتخاب شد. در بررسی سه قارچکش تیوفانات متیل، رورال‎تی‎اس و بنومیل در شرایط آزمایشگاه، مشاهده شد که قارچ‎کش تیوفانات متیل در غلظت ۱۰ پی‎پی‎ام و دو قارچ‎کش دیگر در غلظت ۱۰۰ پی‎پی‎ام توانستند به طور کامل مانع از رشد میسلیوم‎ها شوند. در بررسی مقایسه کنترل شیمیایی و بیولوژیکی در شرایط گلخانه، مشاهده شد که تیمار خاک با آنتاگونیست هشت روز قبل از آلودگی با قارچ بیمارگر، تاثیر بهتری حتی نسبت به کنترل شیمیایی دارد. این مطالعه نشان داده که استفاده از ترکیبات بیولوژیک در زمان مناسب جهت پیشگیری از وقوع این بیماری، نسبت به سموم شیمیایی از کارایی بیشتری برخوردار است.

Keywords:

تریکودرما , کنترل بیولوژیک , کنترل شیمیایی , اسکلروتینیا , قارچ‎کش