ارزیابی و سنجش مولفه های برآمده از حق به شهر (نمونه موردی: شهر پیرانشهر)

با نگاهی اجمالی به وضعیت شهر پیرانشهر می­توان شیوه نظام سرمایه­داری و سود طلبی شخصی و کاهش دخالت ارگان های دولتی را به راحتی مشاهده نمود به گونه­ای که در بیشتر موارد شهر به حال خود رها شده است و حق به شهر در بحبوحه سود طلبی­های شهروندان و ارگان­ها به فراموشی سپرده شده است. حق به شهر امروزه در تقابل چنین مسائل شهری آمده است و تلاش همه را در بازساخت شهری قابل زیست و پایدار می­طلبد. در این راستا تحقیق حاضر با هدف ارزیابی حق به شهر در شهر پیرانشهر صورت گرفته است. شاخص­هایی که برای ارزیابی این آزادی تغییر و بازساخت شهر در پژوهش حاضر بیان شده­اند، شمولیت اجتماعی، دسترسی فضایی، حکمروایی و سرزندگی شهری می باشند. این مولفه­ها و زیرشاخص­های آن­ها از دیدگاه مردم با روش تحقیق توصیفی- تحلیلی مورد ارزیابی قرار گرفتند. جهت تحلیل یافته­ها از آزمون T- test تک نمونه­ای استفاده شده است. در ادامه با استفاده آزمون میانگین محلات پانزده گانه شهر پیرانشهر از لحاظ تحقق حق به شهر رتبه بندی شده­اند. نتایج تحقیق نشان دهنده نارضایتی شهروندان در دو مولفه حکمروایی شهری و دسترسی فضایی می­باشد ولی در شاخص­های شمولیت اجتماعی و سرزندگی شهری تا حدودی رضایت شهروندان را به همراه داشته است. در شاخص نهایی که ترکیب سازشی از ۴ مولفه اصلی و زیرشاخص­های آنها می­باشد با عنایت به پایین بودن مقدار میانگین از حد متوسط و در سطح اطمینان ۹۵%، می توان چنین اظهار نمود که حق به شهر در شهر پیرانشهر مورد رضایت شهروندان نمی­باشد. بررسی میانگین شاخص­های حق به شهر در هر یک از محلات شهر پیرانشهر نشان می­دهد که محلات ۲، ۳ و ۴ بیشترین میزان رضایتمندی از حق به شهر را اظهار نموند و در مقابل محلات ۱۴، ۱۵ و ۷ شهر کمترین میزان رضایتمندی را داشتند.

Keywords:

حق به شهر , حکمروایی , شمولیت اجتماعی , سرزندگی , پیرانشهر