تحلیل پدیدارشناسانه نگرش دانشجویان نسبت به نقش دانشگاه به عنوان منبع سرمایه اجتماعی در تعاملات اجتماعی

این مطالعه با هدف تحلیل پدیدارشناسانه نگرش دانشجویان نسبت به نقش دانشگاه به عنوان منبع سرمایه اجتماعی در تعاملات اجتماعی در طول سال های بعد از انقلاب اسلامی ایران انجام شد. در این پژوهش، از رویکرد کیفی و روش پدیدارشناسی تفسیری استفاده گردید. جامعه آماری پژوهش را دانشجویان دانشگاه های کشور در سال ۱۴۰۲ تشکیل دادند. نمونه از طریق نمونه گیری هدفمند انتخاب و باتوجه به اشباع نظری با ۱۰ نفر مصاحبه گردید. جمع آوری داده ها با مصاحبه نیمه ساختاریافته عمیق صورت گرفت. داده های به دست آمده با استفاده از روش تحلیل مضمون و بر مبنای نظریه داده بنیاد و با استفاده از روش کدگذاری سه مرحله ای اشتراوس و کوربین (۱۹۹۰)، طی سه مرحله کدگذاری اولیه، ثانویه و نهایی تجزیه وتحلیل گردیدند. مولفه های حاصل از شناسایی نقش دانشگاه در تعاملات اجتماعی در ۸ مضمون اصلی (فرهنگ سازی؛ شبکه سازی اجتماعی؛ مدیریت برنامه ریزی و توسعه؛ مشارکت افزایی؛ مناسبت های فرهنگی؛ جامعه پذیری و اعتمادسازی؛ قانون پذیری؛ مردم سالاری)، ۳ مضمون فرعی (فرهنگی، اجتماعی و آموزشی) و ۶۴ کد باز شناسایی گردید. نتیجه گیری شد که دانشگاه به عنوان منبع اصلی سرمایه های اجتماعی منجر به ایجاد شبکه ای از تعاملات فرهنگی و اجتماعی بین دانشگاهیان و تشکیل شبکه های دوستی شده است. با توجه به یافته ها، باید سیاست هایی همچون رویدادهای فرهنگی، برنامه های رهبری و مبتنی بر محیط های اجتماعی که حس تعلق و تعامل را افزایش می دهند در محیط دانشگاه برای صیانت از سرمایه های فرهنگی در نظر گرفته شده و اجرا شوند.

Keywords:

سرمایه اجتماعی , تعاملات اجتماعی: دانشگاه ها , شبکه سازی , انقلاب اسلامی