تحلیلی بر آمایش سرزمین شهرستان مرودشت با رویکرد اصلاح روش کمی در نرم افزار GIS

آمایش سرزمین و استفاده صحیح و متناسب با ویژگی­های محیطی در سطح منطقه و کشور، از اصول اولیه و مهم توسعه پایدار به شمار می­آید. با توجه به جمعیت زیاد، تغییر کاربری­ها در شهرستان مرودشت زیاد می­باشد. مقاله بر آن است تا مقایسه­ای بین کاربری اراضی موجود و نقشه آمایش تهیه شده برای شهرستان انجام دهد. روش تحقیق از نوع "توصیفی- تحلیلی" می­­باشد و برای جمع­آوری داده ها از ابزار کتابخانه­ای، پرسشنامه و مطالعات و مشاهدات میدانی استفاده شده است. تجزیه و تحلیل داده­ها نیز با نرم­افزارArcGis۹.۳ صورت گرفته است. مقایسه توان زیست محیطی شهرستان با کاربری اراضی از طریق روی­هم­گذاری لایه­های مختلف اطلاعاتی با استفاده از مدل مخدوم و با روش کمی آمایش به کمک GIS صورت گرفت و نقشه آمایش سرزمین منطقه تهیه گردید. لازم به ذکر است اصلاحاتی در فرایند آمایش نظیر عدم تهیه واحدهای زیست محیطی و بهره گیری از نقشه کاربری فعلی انجام پذیرفت. نتایج نشان می­دهد که کاربری کشاورزی آبی و سپس اکوتوریسم از بیشترین اولویت (مجموع سناریوها) و تنها گستره کاربری نزدیک به کاربری فعلی، توسعه شهری و صنعتی و روستایی (حدود ۴/۰ درصد) می باشد. هم چنین بهره برداری در عرصه کشاورزی آبی (۴۰%) و حفاظت (۵/۱%) کمتر از توان محیطی بهینه منطقه و در عرصه جنگلداری (۲۲%) و مرتعداری (۳۲%) بهره برداری بیش از توان محیطی می باشد.

Keywords:

آمایش سرزمین , روش کمی , GIS , شهرستان مرودشت