بررسی تاثیر روش تدریس معکوس بر فرسودگی تحصیلی دانش آموزان دختر دوره دوم متوسطه شهر اصفهان

پژوهش حاضر به منظور تعیین اثربخشی روش تدریس معکوس بر بهبود و رفع فرسودگی تحصیلی دانش اموزان دختر دوره دوم متوسطه شهر اصفهان انجام گرفته است. پژوهش از نوع نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون و پس آزمون با گروه کنترل می باشد. از نظر هدف کاربردی و از لحاظ ماهیت، توصیفی واز نوع همبستگی است. جامعه آماری شامل تمامی دانش آموزان دختر دوره دوم متوسط در شهر اصفهان که در سال تحصیلی ۱۴۰۲-۱۴۰۱ مشغول به تحصیل بوده اند: است که از میان آنها ۳۰ نفر به روش نمونه گیری خوشه ای انتخاب و به طور تصادفی در دو گروه آزمایش و گواه قرار گرفتند. گروه آزمایش تحت مداخله روش تدریس معکوس در ۱۰ جلسه ۶۰ دقیقه ای (هفته ای دو بار) قرار گرفتند و گروه کنترل مداخله ای رادریافت نکردند. گردآوری اطلاعات از طریق پرسشنامه فرسودگی تحصیلی مسلش ۲۰۰۲ چک لیست آسیب های تحصیلی و معدل دانش آموزان به عنوان شاخص برای عملکرد تحصیلی آنان در نظر گرفته شد. سپس برای تحلیل داده ها از آزمون های همبستگی پیرسون و تجزیه و تحلیل رگرسیون با نرم افزار SPSS ۲۴ استفاده گردید. نتایج پژوهش حاکی از اثربخشی روش تدریس معکوس بر کاهش فرسودگی تحصیلی بود چرا که با افزایش میزان عملکرد تحصیلی دانش آموزان، از ناکارآمدی، بی علاقگی و خستگی هیجانی کاسته شد.

Keywords:

فرسودگی تحصیلی , عملکرد تحصیلی , روش تدریس معکوس , دانش اموزان