مقایسه هماهنگی مفاصل زانو و مچ پا در پسران با و بدون ناهنجاری ژنووالگوم حین سیکل کامل راه رفتن

مقدمه و هدف: ژنووالگوم یکی از مهمترین ناهنجاریهای اندام تحتانی است که بر راستای بدن تاثیر میگذارد. اثرات ژنووالگوم نه-تنها متوجه تغییرشکل ظاهری استخوان بلکه با ساییده شدن زانو ها بهیکدیگر باعث تغییر مدل راه رفتن نیز میشود. امروزه راه رفتن یک مسئله مهم برای انسان است در نتیجه هدف از پژوهش حاضر مقایسه هماهنگی مفاصل زانو و مچ پا در پسران با و بدون ناهنجاری ژنووالگوم حین سیکل کامل راه رفتن میباشد.مواد و روشها: روش تحقیق حاضر توصیفی و از نوع علی- مقایسه ای میباشد. در این پژوهش شرکتکنندگان شامل ۱۶ نوجوانان پسر ۱۱ تا ۱۵ سال دارای ژنووالگوم و سالم به تعداد ۸ نفر در هر گروه به صورت در دسترس از شهرستان یزد انتخاب شدند. برای انتخاب آزمودنیهای گروه دارای ژنووالگوم، طریقه غربالگری بصری و اندازه گیری زاویه Q از طریق مارکرهای بازتابی انجام گشت. برای داده برداری و انجام تستها از دوربین موشن کپچر و تردمیل استفاده شد. به منظور انجام تجزیه تحلیل داده ها از آزمون t مستقل برای مقایسه بین دو گروه نرمال و ژنووالگوم استفاده شد. کلیه تحلیلها در نرم افزار آماری SPSS نسخه ۲۶ با سطح معنی داری P<۰/۰۵ انجام گردید.یافته ها: یافته ها فاز نسبی پیوسته دو مفصل زانو و مچ را در صفحه ساجیتال نشان دادند. به جز ۲۰ در صد ابتدایی سیکل گیت، در مابقی سیکل اختلاف موجود بین دو گروه بسیار اندک است. ضمن اینکه در سرتاسر سیکل تفاوت معنیداری بین دو گروه مشاهده نمیشود.بحث و نتیجه گیری: پا محل اتصال بدن با زمین است و انحرافهای ساختاری بهویژه در زانو و مچ احتمال بروز آسیب در افراد را افرایش داده و ممکن است مانع مشارکت آنها در فعالیتها شود و به مرور زمان منجر به بروز برخی ناهنجاریهای ثاتویه و مشکلات بیشتر خواهد شد. لذا پیشنهاد میشود که برای افراد دارای ناهنجاری ژنووالگوم تمهیداتی جهت بهتر شدن وضعیت راهرفتن مخصوصا در ۲۰ درصدی ابتدای سیکل گیت بکار گرفته شود.

Keywords:

ژنووالگوم , گام برداری , هماهنگی.