مقایسه تاثیر دو روش آموزش چهره به چهره و از طریق رایانه بر سطح نگرش و عملکرد در زمینه انجام مانورهیملیچ درمربیان مهد کودک های منتخب شهر اصفهان در سال ۱۳۹۸

مقدمه و هدف: کودکان بیشتر وقت خود را در مدارس و مهدکودک می گذرانند، لذا بیشتر وقایع اورژانسی نیز در این زمان و دراین مکان اتفاق میافتد و مربیان جز اولین کسانی هستند که با این وقایع تهدیدکننده جان کودک مواجه میشوند. تحقیق حاضر با هدف تفاوت تاثیر دو روش آموزش چهره به چهره و آموزش از طریق رایانه بر نگرش و عملکرد مربیهای مهدکودک در انجام مانور هایملیچ در مهدکودک های شهر اصفهان انجام شده است.روش پژوهش: این تحقیق از نوع روش نیمه تجربی است. جامعه آماری پژوهش حاضر شامل ۷۰ نفر از مربیان چند مهد کودک منتخب شهر اصفهان در سال ۱۳۹۸بود. نمونهگیری به روش دردسترس و حجم نمونه استخراج شده ۷۰ مربی بود. ابزار جمع آوری اطلاعات در پژوهش حاضر پرسشنامه محقق ساخته بود. در این پرسشنامه سه حیطه بررسی آگاهی، نگرش و عملکرد مربیان مهد کودک در نحوه انجام ماتور هیملیچ اندازه گیری گردید. اطلاعات جمع آوری شده بوسیله نرم افزار اس.پی.اس.اس نسخه ۲۱ و از طریق آزمونهای آماری در دو سطح توصیفی و استنباطی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.یافته ها: نتایج تحلیل نشان داد که مربیان در گروه آموزش از طریق رایانه در محدوده ی سنی ۲۲ تا ۳۵ سال با میانگین سن ۲۸/۶۰ ۴/۰۲ سال و در گروه آموزش چهره به چهره در محدودهی سنی ۲۲ تا ۳۹ سال با میانگین سن ۳۰/۲۶ ۴/۷۷ سال بوده اند. مواجهه با موقعیتهای آسپیرایون جسم خارجی در ۷۴/۳ درصد از مربیان گروه آموزش از طریق رایانه و در ۶۰/۰ درصد از مربیان گروه آموزش چهره به چهره وجود داشته است. سابقه ی شرکت در دوره های آموزشی اورژانسهای حیاتی پایه در ۹۷/۱ درصد از مربیان گروه آموزش از طریق رایانه و در ۹۴/۳ درصد از مربیان گروه آموزش چهره به چهره وجود داشته است.بحث و نتیجه گیری: باتوجه به یافته های تحقیق میتوان اینگونه نتیجه گیری کرد که، آموزش چهره به چهره در افزایش آگاهی و عملکرد مربیان نسبت به نحوه انجام مانور هایملیچ بطور معناداری بیشتر از گروه آموزش از طریق رایانه بوده است.

Keywords:

آموزش چهره به چهره , آموزش از طریق رایانه , مانور هایملیچ