مقایسه عملکرد و ثبات عملکردی اندام فوقانی در بدنسازان عراقی با و بدون ناپایداری قدامی شانه با تاکید بر دست برتر

هدف از تحقیق حاضر مقایسه مقایسه عملکرد و ثبات عملکردی اندام فوقانی در بدنسازان با و بدون ناپایداری قدامی شانه با تاکید بر دست برتر بود. روش بررسی در این مطالعه علی-مقایسه ای، ۳۰ بدنساز مرد بالای ۲۰ سال در دو گروه ۱۵نفره با و بدون ناپایداری قدامی شانه به صورت هدفمند انتخاب شدند و از سمت برتر و غیربرتر افراد آزمون ثبات عملکردی اندام فوقانی و همچنین آمون استقامت بخش مرکزی گرفته شد. اندازه گیری ثبات عملکردی، عملکرد اندام فوقانی و ثبات بخش مرکزی با استفاده از آزمون دیویس، آزمون پلانک و آزمون تعادل Y اندام فوقانی انجام شد. پس از محرزشدن طبیعی بودن توزیع داده ها توسط آزمون کولموگروف-اسمیرنوف، از آزمون تی مستقل برای مقایسه نتایج دو گروه توسط نرم افزار SPSS نسخه ۲۶ در سطح معنیداری ۰۵/۰استفاده شد. نتایج تحقیق حاضر نشان داد که ناپایداری قدامی شانه بر ثبات عملکردی، عملکرد اندام فوقانی و استقامت بخش مرکزی تاثیر معنیداری داشته است، و اختلاف معنی داری بین دو گروه سالم و دارای ناپایداری شانه وجود دارد. براساس یافته های پژوهش حاضر عملکرد، استقامت بخش مرکزی و ثبات عملکردی اندام فوقانی در بدنسازان با و بدون ناپایداری قدامی شانه نسبت به شانه سالم آنها و شانه برتر افراد سالم کمتر بود؛ بنابراین توصیه میشود تمرینات ثباتدهنده و قدرتی و حس عمقی بهویژه در زنجیره حرکتی بسته در برنامه تمرینی این افراد قرار گیرد تا احتمال آسیب در ناحیه ی شانه کاهش یابد؛ لذا بهمربیان پیشنهاد می شود از تمرینات جهت پیشگیری از آسیب های شانه استفاده کنند.

Keywords:

عملکرد , ثبات عملکردی اندام فوقانی , بدنسازان , ناپایداری قدامی شانه