تحلیل و ارزیابی سنجه های پایداری محله های شهر ماکو (با استفاده از تکنیکهای آماری)

توسعه پایدار شهری مقوله­ای با ابعاد گسترده و پیچیده است که در رشد و تکوین شهرها تاثیرگذار بوده است و عوامل اقتصادی، اجتماعی، زیست محیطی و اکولوژیک را مورد توجه قرار می­دهد. آنچه امروزه مهم است، شناخت نقاط قوت و ضعف ابعاد توسعه است. هدف پژوهش حاضر سطح­بندی فضایی و تحلیل میزان پایداری و ناپداری محلات شهر ماکو به لحاظ برخورداری از سنجه­های توسعه است. نوع تحقیق کاربردی- توسعه ای و روش بررسی آن توصیفی- تحلیلی با تاکید برروش جامع نگری است. برای ارزیابی سطوح پایداری محلات، تحلیل نابرابری­ها از مدل های کمی و نرم­افزارهای آماری از قبیل: تکنیک تحلیل عاملی، شاخص ترکیبی توسعه انسانی و امتیاز استانداردشده با انتخاب۵۰ معیار در قالب ابعاد اجتماعی، اقتصادی، زیست- اجتماعی، نهادی-کالبدی استفاده شده است. همچنین در اثنای تحقیق از نرم­افزارهای SPSS،Auto cad وArc Gis استفاده شده است. نتایج نشان داده است در مجموع شاخص های تلفیقی ضریب پایداری بین محلات این شهر متفاوت بوده به طوری­که از ۱۴ محله، دو محله در گروه پایدار ایده­آل، چهار محله درگروه پایدار قوی، سه محله نیمه پایدار، سه محله پایدار ضعیف و دو محله درگروه ناپایدار قرار دارند. بر اساس شاخص HDI محلات ۱۲و ۱۳ به ترتیب با ضریب پایداری «۰.۴۶۶۸۲۹» و « ۰.۶۰۱۷۵۸» به عنوان محلات پایدار ایده­آل و محلات ۵ و ۷ با اختصاص کمترین ضریب پایداری به ترتیب با ضریب «۰.۲۰۱۹۷۴» و «۰.۲۰۰۱۹۸» به عنوان محلات ناپایدار شناخته شده­اند. نتایج حاصل از مدل امیتاز استاندارد شده (Z score) نیز همین امر را تایید می­کند. طبق یافته های بدست آمده از تکنیک تحلیل عاملی، مطلوب­ترین حالت پایداری برای شهر ماکو در شاخص­های اقتصادی با میانگین «۰.۰۰۰۰۰۰۲۳۸۱» و نامساعدترین حالت مربوط به شاخص های نهادی- کالبدی با میانگین «۰.۰۰۰۰۰۰۳۵۷۱- » است.

Keywords:

سطوح برخورداری , پایداری , سنجه های پایداری , شهر پایدار , ماکو