ارزیابی توسعه درونزای بافت مرکزی شهرها با تاکید بر شاخص های کیفیت زندگی؛ مطالعه موردی بافت مرکزی شهر زنجان

در پی بی­توجهی مدیریت شهری به بافت مرکزی شهرها به عنوان بخشی از بافت قدیم و پر اهمیت، این مراکز با مشکلات گسترده­­ای از جمله (ترافیک، آلودگی هوا، املاک مخروبه، زمین­های رها شده و ...) روبرو شده­اند که سبب کاهش سطح کیفیت زندگی در آن­ها شده است و برنامه­ریزی برای ارتقای سطح کیفیت زندگی در آن­ها را اجتناب ناپذیر نموده است. از راهکارهایی که در سال­های اخیر در رابطه با این موضوع در نظر گرفته شده است راهبرد توسعه درونزا بوده است. در تحقیق حاضر به ارزیابی توسعه درونزای بافت مرکزی شهرها با تاکید بر شاخص­های کیفیت زندگی پرداخته شده است. نوع تحقیق کاربردی، روش مورد استفاده توصیفی-تحلیلی و برای گردآوری داده­ها از روش­های اسنادی و میدانی بهره گرفته شده است. جامعه آماری تحقیق خانوارهای ساکن در بافت مرکزی شهر زنجان است، که از بین ۴۵۲۹ خانوار ساکن در بافت مرکزی ۳۰۱ خانوار با استفاده از روش نمونه­گیری کوکران به عنوان نمونه انتخاب شدند. برای تجزیه و تحلیل اطلاعات از آمار توصیفی و آمار استنباطی (آزمون­های تی جفت و همبستگی پیرسون) استفاده شد. نتایج حاصل از آزمون تی جفت بیانگر مطلوبیت کیفیت زندگی در دوره بعد از توسعه درونزا نسبت به دوره قبل از آن است. بطوریکه آماره t، ۸۲/۶۰- محاسبه شد. این امر باتوجه به سطح معنارداری ۹۹ درصد تایید می شود. علاوه بر این نتایج حاصل از آزمون همبستگی پیرسون نیز نشان از آن دارد که بین دسترسی به امکانات و کیفیت زندگی رابطه معناداری وجود دارد. میزان این ارتباط قبل از توسعه درونزا ۶۴۷/۰ بوده که به ۵۳۱/۰ رسیده است.

Keywords:

کیفیت زندگی , توسعه درونزا , زمین های رها شده , بافت مرکزی , شهر زنجان