تصویر درخت در شعر شاعران نوپرداز معاصر

درخت در شعر فارسی اهمیت ویژه­ای دارد. عناصر فرهنگی دینی، اسطوره­ای، اخلاقی، عرفانی و سیاسی، گزاره­هایی متاثر از درخت دارند. درخت بعد از آب و خورشید پدیده­ای مهم است که عناصر و موقعیت­های ویژه ادبی از آن آفریده می­شود. با ظهور حوادث مختلف سیاسی در سده اخیر از یک سو و خلق اندیشه­ها و سبک­های متعدد هنری، از سوی دیگر، شیوه­های خلاقانه پیوند پدیده­های طبیعی با عناصر انسانی برجسته می­گردد. تصویر درخت در شعر نو، جلوه­ای تازه و چند جانبه می­یابد. شاعران نوپرداز، نقش­های ویژه­ای به عناصر غیر انسانی می­بخشند و از این میانه، درخت هم­زادی انسان­گونه است که تحولات جامعه انسانی را در قامت خویش نشان می­دهد. با تحلیل و توصیف شواهد شعری به روش کتابخانه­ای در اندیشه شاعران منتخب آشکار می­گردد که درخت نمودار ناکامی­های شخصی، عشق­ورزی، واسطه ادراک، شاخص آزادی، معرف زیست­بوم، نمادگرایی، تصویر مرگ و دوستی، انعکاس استبداد و انکار موجودیت انسان در حاکمیت استبداد است.

Keywords:

New poetry , new poets , trees , شعر نو , شاعران نوپرداز , درخت