قطع نامه ۵۹۸ از منظر فقه سیاسی منطبق بر رویکردهای سیاستی امام خمینی (ره)

تاریخ جنگ تحمیلی عراق علیه ایران، شاهد قطع نامه های متعددی از سوی شورای امنیت است که به دلیل نادیده گرفتن حقوق ملت ایران موافقت مسئولان نظام جمهوری اسلامی را کسب نکرد اما به جهت شرایط زمانی و مفاد متفاوت قطع نامه ۵۹۸، این قطعنامه پذیرفته شد. دست یابی به علل پذیرش قطع نامه از سوی امام(ره) و فهم راهبردهای سیاسی ایشان در آن زمان مبتنی بر شناخت الگوی سیاست خارجی مورد نظر ایشان است؛ ازاین رو تبیین اصول و مبانی سیاست خارجی حضرت امام (ره) از منظر فقه سیاسی اجتناب ناپذیر می نماید. پژوهش حاضر که به روش اسنادی-کتابخانه ای نگاشته شده و از نوع توصیفی-تحلیلی به روش کیفی است، به بررسی اصول و قواعد ثابتی که مبنای سیاست خارجی امام (ره) در پذیرش قطعنامه بوده، پرداخته است؛ در این راستا می توان به مواردی چون تکلیف گرایی و عمل به مقدورات، مصلحت اسلام و مسلمانان، گسترش نفوذ اسلام، نفی دخالت بیگانگان، تقدم اهم بر مهم، مشورت و رجوع به خبره و لزوم عمل به تعهد و پایبندی به قراردادهای بین المللی اشاره کرد.

Keywords:

قطع نامه ۵۹۸ , امام خمینی (ره) , مصلحت , نفی سبیل , فقه سیاسی