بررسی روش ها و چالش های آموزش علوم اجتماعی در ایران

هدف از این پژوهش بررسی روش های تدریس در علوم اجتماعی و آسیب شناسی فرایند یاددهی – یادگیری علوم اجتماعی در ایران می باشد. دوره ی نوجوانی و جوانی با ویژگیهایی چون داشتن روحیه ی استقلال خواهی، تفکر و تصمیم گیری مستقل، مسئولیت پذیری، برقراری ارتباط صحیح و گسترده با دیگران، آینده نگری و بازاندیشی در مسائل اجتماعی، سیاسی، فرهنگی و اقتصادی، از سایر دوره ها متمایز می شود. نوجوان برای دستیابی به این ویژگی ها ورود به دنیای بزرگترها، نیازمند کسب شناخت، نگرش و مهارت لازم برای زندگی اجتماعی است. او نیاز دارد بداند کیست، چگونه بشناسد، چگونه انتخاب کند و چگونه عمل کند. وی نیازمند علمی است که او را به اندیشیدن، پژوهیدن و مطالعه ی زندگی اجتماعی به گونهای دقیق و نظام یافته تشویق کند؛ علمی که به او کمک کند، به موضوعات و مسائل اجتماعی پیرامون خود از دریچهی جدیدی بنگرد و به او شناخت بهتری از جامعه بدهد. شاید علوم اجتماعی و از جمله جامعهشناسی بیشترین توان بالقوه را برای این کار داشته باشد. از این رو تربیت انسانهایی مومن و معتقد به ارزشها و باورهای دینی، فرهنگی و ملی، و شهروندانی شایسته و آگاه از موضوعات و مسائل اجتماعی، برخوردار از روحیه پژوهشگری، خلاقیت و نقادی و دارای توانمندیهای لازم برای تحلیل موضوعات و مسائل اجتماعی و کاربرد آنها در زندگی شخصی و اجتماعی، از جمله هدف های آموزشی علوم اجتماعی است.

Keywords:

تدریس , علوم اجتماعی , آسیب شناسی