یک رویکرد عملیاتی برای بهینه سازی داده محور مسئله زمان بندی پرواز

امروزه خدمات حمل و نقل هوایی جز صنایع پر اهمیت می باشند. شرکت های هواپیمایی باید هزینه های عملیاتی خود را با مدیریت موثر پروازها، هواپیماها و خدمه خود کنترل کنند. مسائل حمل و نقل هوایی شامل طراحی برنامه، تخصیص ناوگان ، مسیریابی هواپیما و برنامه ریزی خدمه می شود. مسئله اولیه خطوط هوایی طراحی برنامه است، که بر اساس آن مجموعه ای از پروازها با شهرهای مبدا و مقصد خاص و همچنین زمان خروج و ورود تعیین می شود. سپس، مسئله تخصیص ناوگان حل می شود تا یک نوع هواپیما به هر پرواز اختصاص داده شود تا سود پیش بینی شده حداکثر شود. سپس در مسئله مسیریابی هواپیما، یک لگ یا مسیر پروازی برای هر هواپیمای جداگانه ایجاد می شود تا بتواند هر پرواز را دقیقا یکبار با حداقل هزینه و در حالی که نیازهای تعمیر و نگهداری را برآورده می کند، پوشش دهد. سرانجام، مسئله برنامه زمانبندی خدمه حل می شود. در عمل، اکثر شرکت های هواپیمایی این مسائل را به صورت متوالی برای برنامه ریزی عملیات خود حل می کنند، اگرچه اخیرا تلاش فزاینده ای برای توسعه رویکردهای جدیدی برای ادغام برخی از مسائل برنامه ریزی عملیات هواپیمایی در عین حفظ قابلیت حمل و نقل انجام می شود. مسائل حمل و نقل هوایی در دنیای واقعی دارای عدم قطعیت بالا به ویژه در بحث تقاضا می باشند از این رو توجه به رویکردهایی که عدم قطعیت را مد نظر قرار می دهند حائز اهمیت می باشد. از طرفی پژوهش های حال حاضر به سمت استفاده از داده ها حرکت می کنند و صنعت حمل و نقل هوایی جز صنایعی می باشد که حجم بالایی از داده ها را به طور مداوم تولید می کند. با توجه به موارد ذکر شده این پژوهش به ادغام مسئله ی زمانبندی پرواز و تخصیص ناوگان پرداخته و هزینه ی فرصت های از دست رفته را در مدل نیز در نظر گرفته. عدم قطعیت تقاضای مسئله را به دو روش در مدل اعمال کردیم. ابتدا مدل را به صورت یک مدل دو مرحله ای دارای عدم قطعیت سناریو محور با استفاده از روش تخمین متوسط نمونه حل کرده و سپس با استفاده از داده های تاریخی تقاضای الگوریتم رگرسیون خطی چندگانه تقاضای مسیرهای پروازی را برای دو نوع کلاس پروازی تخمین زده و در مدل ثابت جایگذاری می‎کنیم و نتایج دو روش را با یکدیگر مقایسه می کنیم.

Keywords:

برنامه ریزی پرواز , تخصیص ناوگان , عدم قطعیت , داده محور , زمان بندی پرواز