بررسی اثربخشی آموزش مهارتهای خودکنترلی بر کاهش پرخاشگری در دانش آموزان دوره ابتدایی مدارس شهرستان قروه

سابقه و هدف: خشم به عنوان یکی از عواطف متداول کودکان و نوجوانان در اثر برخورد آنها به مانعی که بر سر راه هدفشانقرار گیرد حاصل میشود و به پرخاشگری که یک واکنش عمومی به ناکامی امیال است منجر می گردد. پژوهش حاضر با هدفمطالعه ی اثربخشی آموزش خودکنترلی بر کاهش پرخاشگری دانش آموزان پسر دوره ابتدایی دوره ی اول شهر قروه انجام شده است.مواد و روشها: روش مطالعه آزمایشی با طرح پیش آزمون_ پس آزمون با گروه کنترل بوده و به این منظور با استفاده ازنمونه گیری تصادفی تعداد ۳۰ نفر از دانش آموزان پسر دوره اول و دوم ابتدایی در سال تحصیلی ۱۴۰۱ - ۱۴۰۰ و شناسایی شدهتوسط مراقب سلامت مدارس با کمک پرسشنامه پرخاشگری باس و پری (AQ) انتخاب و در دو گروه آزمایش و کنترل قرارگرفتند. برنامه ی آموزش خودکنترلی برای گروه آزمایش به مدت ۸ جلسه ۴۵ دقیقه ای در کلاس های درس مدرسه انجام گرفت.تجزیه وتحلیل داده های پژوهش با استفاده از تحلیل کوواریانس و کوواریانس چندگانه در نرم افزار SPSS۲۶ در سطح معنی داری۰۵ / ۰ انجام شد.یافته ها: پس از مرحله ی خودکنترلی، نمرات ابعاد پرخاشگری شامل پرخاشگری فیزیکی، کلامی، خشم و خصومت در گروهآزمایش نسبت به گروه کنترل پایینتر بوده و نسبت به مرحله پیشآزمون نمره پرخاشگری آنها کاهش قابل ملاحظه ای پیدانموده و دارای تفاوت معنی داری (۰۵ / ۰ > P) بوده است.نتیجه گیری: آموزش خودکنترلی باعث کاهش همه ابعاد پرخاشگری شده است. لذا به مسئولان آموزش وپرورش توصیه میشودبا برگزاری کلاس های آموزشی خودکنترلی و جلسات مشاوره فردی و گروهی جهت کاهش پرخاشگری دانش آموزان دوره هایمختلف تحصیلی به منظور ارتقاء سطح سلامت روان دانش آموزان برنامه ریزی و اقدام نمایند.

Keywords:

اثربخشی , خودکنترلی , کاهش پرخاشگری , دانش آموزان , قروه