Comparison of the effectiveness of two storytelling methods through visualization and pantomime on emotional dyslexia of children with hearing problems

زمینه و هدف: پژوهش حاضر با هدف مقایسه میزان اثر بخشی دو روش قصه گویی از طریق تصویرسازی و پانتومیم بر ناگویی هیجانی دانش آموزان دارای مشکلات شنوایی شکل گرفت. روش پژوهش: تحقیق از نوع کاربردی و طرح پژوهش نیمه آزمایشی و به صورت پیش آزمون- پس آزمون با گروه کنترل است. جامعه آماری  این پژوهش شامل کلیه دانش آموزان دختر  ناشنوا ۱۴-۷ساله منطقه ۲۰  شهر تهران که در سال ۱۴۰۱-۱۴۰۰ مشغول به تحصیل بودند. نمونه مورد نظر با استفاده از روش نمونه گیری در دسترس و هدفمند انتخاب شد. از میان دانش آموزان ۱۴-۷ ساله به صورت در دسترس و هدفمند،  تعداد ۲۴ نفر انتخاب شدند و به صورت تصادفی در  سه گروه  (۸ نفر در گروه تحت آموزش قصه گویی از طریق تصویرسازی ذهنی، ۸ نفر در گروه تحت آموزش با پانتومیم و ۸ نفر در گروه کنترل) جایگزین شدند. در این پژوهش از مقیاس ناگویی هیجانی تورنتو (بگبی، پارکر و تیلور، ۱۹۹۴)استفاده شد. یافته ها: درپژوهش فوق ملاحظه می شود میانگین و انحراف استاندارد متغیرها در مرحله پیش آزمون و پس آزمون در گروه های آزمایش و کنترل گزارش شده است. و چنانچه مشاهده می شود ناگویی هیجانی در پس آزمون گروه های آزمایشی  کاهش یافته است. نتیجه گیری: نتایج نشان داد تفاوت بین گروه های آزمایشی قصه گویی از طریق تصویرسازی و پانتومیم در دشواری در شناسایی احساسات معنادار نمی باشد. بدین معنا که هر دو روش در دشواری در شناسایی احساسات به یک اندازه موثر بوده اند. اما بین گروه های آزمایشی با گروه کنترل تفاوت معنادار وجود  داشت که نشان می دهد قصه گویی از طریق هر دو روش  تصویر سازی و پانتومیم بر دشواری در شناسایی احساسات موثر و اثر بخش بوده است و منجر به کاهش آن گردیده استزمینه و هدف: پژوهش حاضر با هدف مقایسه میزان اثر بخشی دو روش قصه گویی از طریق تصویرسازی و پانتومیم بر ناگویی هیجانی دانش آموزان دارای مشکلات شنوایی شکل گرفت. روش پژوهش: تحقیق از نوع کاربردی و طرح پژوهش نیمه آزمایشی و به صورت پیش آزمون- پس آزمون با گروه کنترل است. جامعه آماری  این پژوهش شامل کلیه دانش آموزان دختر  ناشنوا ۱۴-۷ساله منطقه ۲۰  شهر تهران که در سال ۱۴۰۱-۱۴۰۰ مشغول به تحصیل بودند. نمونه مورد نظر با استفاده از روش نمونه گیری در دسترس و هدفمند انتخاب شد. از میان دانش آموزان ۱۴-۷ ساله به صورت در دسترس و هدفمند،  تعداد ۲۴ نفر انتخاب شدند و به صورت تصادفی در  سه گروه  (۸ نفر در گروه تحت آموزش قصه گویی از طریق تصویرسازی ذهنی، ۸ نفر در گروه تحت آموزش با پانتومیم و ۸ نفر در گروه کنترل) جایگزین شدند. در این پژوهش از مقیاس ناگویی هیجانی تورنتو (بگبی، پارکر و تیلور، ۱۹۹۴)استفاده شد. یافته ها: درپژوهش فوق ملاحظه می شود میانگین و انحراف استاندارد متغیرها در مرحله پیش آزمون و پس آزمون در گروه های آزمایش و کنترل گزارش شده است. و چنانچه مشاهده می شود ناگویی هیجانی در پس آزمون گروه های آزمایشی  کاهش یافته است. نتیجه گیری: نتایج نشان داد تفاوت بین گروه های آزمایشی قصه گویی از طریق تصویرسازی و پانتومیم در دشواری در شناسایی احساسات معنادار نمی باشد. بدین معنا که هر دو روش در دشواری در شناسایی احساسات به یک اندازه موثر بوده اند. اما بین گروه های آزمایشی با گروه کنترل تفاوت معنادار وجود  داشت که نشان می دهد قصه گویی از طریق هر دو روش  تصویر سازی و پانتومیم بر دشواری در شناسایی احساسات موثر و اثر بخش بوده است و منجر به کاهش آن گردیده است.

Keywords:

hearing problems , storytelling , imagery , pantomime , emotional dyslexia , : مشکلات شنوایی , قصه گویی , تصویر سازی , پانتومیم , ناگویی هیجانی