تمدن نوین اسلامی در پرتو قانون اساسی و سند چشم انداز ۲۰ ساله جمهوری اسلامی ایران

پویش انقلاب اسلامی محصول گفتمانی بود که در این دوران اسلام گرایان با خوانش جدیدی از اسلام پدید آوردند. هدف این گفتمان بازسازی جامعه بر اساس اصول اسلامی بود و دستیابی به این هدف را تنها از طریق بازگشت به اسلام و تاسیس حکومت اسلامی امکان پذیر می دانست. استقرار حکومت اسلامی در ایران، مرحله دیگری از پویش گفتمان انقلاب اسلامی را بازنمایی کرد و آن تاسیس آرمان شهر اسلامی بود که به جای ملت سرزمینی به امت تمدنی تکیه داشت. از این پس دلمشغولی اسلام گرایان، شناسایی ظرفیت های تمدنی در نظام سیاسی نوتاسیس بود که بنیادهای آن را بر ارزش های اسلام سیاسی بنا گذاشتند. این مقاله در پی بازنمایی این ظرفیت ها در اسناد راهبردی فرادستی از جمله قانون اساسی و سند چشم انداز ۲۰ ساله جمهوری اسلامی ایران است. البته مولف معتقد است ارائه ایده آرمان شهر فلسفی به تنهایی کافی نیست، بلکه نیازمند تکاپوی خودآگاهانه برای تبدیل آن آرمان شهر انتزاعی به واقعیت تمدنی است. بنابراین باید به سه جنبه توجه کرد: نشانه ها یا همان نظام معنایی؛ سازه ها یا ساختارها و نهادهای اجتماعی؛ روندها یا عناصر پیش برنده به سوی تاسیس و گسترش تمدنی.

تمدن نوین اسلامی در پرتو قانون اساسی و سند چشم انداز ۲۰ ساله جمهوری اسلامی ایران Keywords:

تمدن , تمدن نوین اسلامی , قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران , سند چشم انداز