نسبت شعر و فلسفه در مثنوی های علی معلم دامغانی
Publish place: comparative art and literature، Vol: 1، Issue: 3
Publish Year: 1402
نوع سند: مقاله ژورنالی
زبان: Persian
View: 147
This Paper With 21 Page And PDF Format Ready To Download
- Certificate
- من نویسنده این مقاله هستم
استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:
شناسه ملی سند علمی:
JR_IALCSA-1-3_005
تاریخ نمایه سازی: 9 اسفند 1402
Abstract:
نظریه بینامتنیت یکی از نظریههای نقد ادبی جدید است که متاثر از اندیشههای «میخائیل باختین» بوده و از سوی متفکرانی چون «ژولیا کریستوا»، «ژرار ژنت» و «رولان بارت» مطرح شده است. شاکله اصلی این نظریه، بررسی چگونگی حضور و تاثیر متنهای گوناگون در یکدیگر است. کارکرد نظریه بینامتنیت نه تنها در نقد ادبی است، بلکه نقشی موثر در زیباییشناسی و تفسیر و تحلیل متن ادبی نیز دارد. در این پژوهش بینامتنیت را بهعنوان شگردی زیباییشناختی در شعر علی معلم دامغانی مطرح کرده، از آن در تفسیر و گشودن معنای شعر این شاعر بهره گرفته و نشان دادهایم که در شعر وی، بین افزایش کیفیت و کمیت نمادگرایی و افزایش کیفیت و کمیت بینامتنیت ارتباطی دوسویه برقرار است؛ در مثنویهای علی معلم افزایش بینامتنیتها به گسترده شدن جهان نمادین شعر او و افزایش نمادها به ازدیاد گفتوگوهای متنی شعر او با دیگر متون و اندیشهها انجامیده است. بینامتنیتهای موجود در شعر علی معلم شامل زمینههایی چون فلسفه و اندیشه های کهن، فلسفه، اندیشهها و مکاتب معاصر مثل کمونیسم، لیبرالیسم، مکتب تفکیک، نظریه ولایت فقیه، حکمت انسی، فلسفه اسلامی معاصر و ... است که با رویکردهایی چون بینامتنیت مبتنی بر تاریخ، بینامتنیت با رویکرد پستمدرنیستی و بینامتنیت مبتنی بر ادبیات اعراب جاهلی برجسته شده است. در این جستار با توجه به گستردگی نقش زیباییشناختی اندیشههای فلسفی حکمت انسی فردید در ایجاد روابط بینامتنی با شعر علی معلم، از میان مکالمههای بسیار و مختلف با دیگر جهانهای فکری، تنها به تحلیل زیباییشناختی فضای گفتوگویی این ساحت فکری در شعر او پرداختهایم.
Keywords:
Authors
حسن صنوبری
کارشناسی ارشد زبان و ادبیات فارسی دانشگاه علامه طباطبایی
بتول واعظ
دانشیار زبان و ادبیات فارسی دانشگاه علامه طباطبایی