تدوین الگوی یکپارچه نگر ماتریکس درمانپذیرش و تعهد و مقایسه کارایی بالینی آن با درمان پذیرش و تعهد متمرکز بر شفقت و درمان شناختی - رفتاری هافمن در اختلال اضطراب اجتماعی

شواهد تجربی و بالینی نشان می دهد که درمانهای شناختی - رفتاری ، کارایی پایداری ندارند و در بهبود هیجانهای منفی بیماران ناموثرند. پژوهش حاضر با هدف تدوین و مقایسه کارایی بالینی ماتریکس درمان پذیرش و تعهد با درمان پذیرش و تعهد متمرکز بر شفقت و درمان شناختی - رفتاری هافمن بر اختلال اضطراب اجتماعی انجام شد. این پژوهش از نوع کارآزمایی بالینی یک سر کور با طرح نیمه آزمایشی تک آزمودنی با خط پایه چندگانه ناهمزمان بود که به روش نمونه گیری هدفمند در طی ۱۲ جلسه ۶۰ دقیقه ای با پیگیری ۲ ماهه بر روی ۹ دانشجوی مبتلا به اختلال اضطراب اجتماعی اجرا شد. برای مقایسه نتایج این سه الگوی مداخله ای ، از مقیاس اضطراباجتماعی لیبویتز، فرم کوتاه مقیاس خود شفقت ورزی ، نسخه دوم پرسشنامه پذیرش و عمل و پرسشنامه زندگی ارزشمند استفاده شد. دادهها با روش درصد بهبودی ، شاخص تغییر پایا و شاخص های شش گانه کارایی بالینی تحلیل شدند. نتایج نشان داد که هر سه روش مداخله -ای در کاهش اضطراباجتماعی (۵۸.۲(Z<- و افزایش انعطاف پذیری موثر و از لحاظ بالینی نیز معنادار است (۵۸.۲.(Z> با وجود این ، درمان شناختی -رفتاری هافمن در افزایش خود شفقت ورزی و زندگی ارزشمند نا موثر و از لحاظ بالینی نیز معنادار نبود ( ۹۶.۱(Z<، و این نتایج نیز در پایان دوره پیگیری ۲ ماهه حفظ شد. بنابراین ماتریکس درمانپذیرش و تعهد و درمانپذیرش و تعهد متمرکز بر شفقت از نظر اندازه تغییر، ثبات، کلیت تغییر و ایمنی در مقایسه با درمانشناختی -رفتاری هافمن ، کارایی بالاتری دارند، اما هر سه روش مداخله در میزانپذیرش و عمومیت تغییر، مشابه بودند.

Keywords:

اختلال اضطراب اجتماعی , انعطاف پذیری , خود شفقت ورزی , درمانشناختی -رفتاری , درمان پذیرش و تعهد متمرکز بر شفقت , زندگی ارزشمند , ماتریکس درمان پذیرش و تعهد.