تلفیق عشق و عرفان در غزل فارسی
Publish place: Mysticism in Persian literature، Vol: 12، Issue: 48
Publish Year: 1400
نوع سند: مقاله ژورنالی
زبان: Persian
View: 114
This Paper With 21 Page And PDF Format Ready To Download
- Certificate
- من نویسنده این مقاله هستم
استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:
شناسه ملی سند علمی:
JR_ERFAN-12-48_006
تاریخ نمایه سازی: 13 اسفند 1402
Abstract:
در تحلیلهای سبکشناسانه، سبک سرودههای غزلسرایان سده هشتم هجری به سبک تلفیق عشق و عرفان نامبردار گشته است. دقتی دگرباره در مفهوم این عنوان و تحقیق و مطالعه در غزلیات عرفانی، بر ما آشکار میسازد که اولا برای عنوان عاشقانه- عارفانه که بر این سبک گذاشته شده، مصداقهایی چندگانه میتوان برشمرد، که هر کدام از آنها دارای ویژگیهای متمایز و مشخص کننده دستهای جداگانه از آثار عرفانی است، و ثانیا دایره شمول سبک تلفیق در غزل فارسی، که از نخستین گامها در سرودههای عرفانی میتوان نشانههای آن را بازیافت، نسبت به آنچه در تحلیل های سبکی از آن بحث میشود، یعنی غزلیات سده هشتم هجری بسیار گستردهتر است؛ اگرچه ما با گونهای سرودن غزلیات عارفانه و تداوم آن در سده هشتم نیز روبهرو هستیم و در واقع برداشتهای چندگانهای که از سبک عاشقانه- عارفانه میتوان داشت، نمایشگر روند متداوم و رو به گسترش آمیختگی عناصر اصلی محتوایی غزلیات فارسی؛ یعنی: عشق، عرفان و قلندریهسرایی است. در این مقاله روند متداوم این تلفیق در سرودههای غزلسرایان صاحبسبک تا پایان سده هشتم هجری مورد بررسی و دقت قرار گرفته است. و درباره جایگاه هر کدام از شاعران غزلسرا در این راستا تحقیق شده و آشکار گردیده است که بنا بر دلایلی چون: پیوند ناگسستنی مباحث نظری عشق و عرفان با یکدیگر، وجود نشانههای مضامین تلفیقی عاشقانه و عارفانه از آغاز سرودن غزلیات عرفانی فارسی در سده ششم، محدودیت این بحث سبکی به بررسی محتوایی در یکی از قالبهای شعر فارسی و همچنین برداشتهای متفاوتی که میتوان از اصطلاح «عاشقانه- عارفانه» داشت، نمیتوان به سبکی مستقل در غزلسرایی فارسی با این عنوان قائل بود.
Authors