انسان شناسی عرفانی از منظر مولانا

مولانا از عرفای نامدار ایرانی است. وی در آثار خویش، اهمیت خاصی برای شناخت ماهیت و چیستی انسان و سرنوشت او قائل است. پژوهش حاضر با روش توصیفی- تحلیلی، به بررسی و تحلیل انسانشناسی مولانا میپردازد. این پژوهش نشان میدهد که مولانا برای انسان در نظام هستی، جایگاه خاصی قائل بوده است. انسان را غایت خلقت میداند که میتواند با انتخاب راه ضلالت، سقوط کند و تا اسفل السافلین برود و خود را به دست خود در چاهی سرنگون سازد که قعرش ناپیداست. همچنین می تواند به ملکوت اعلی صعود کند و از همه موجودات فراتر رود. در این مرحله است که آدمی مظهر خداوند متعال می شود. بهعبارتی در دیدگاه وی، در این قالب خاکی، حقیقتی نهفته است که از همه حقایق الواح و ارواح، آگاه است و علل این شرافت و برتری را وجود نفخه الهی در انسان میداند.

Keywords:

Rumi , mystical anthropology , soul , ascension , God. , مولانا , انسان شناسی عرفانی , روح , صعود , خدا