مقایسه ی میزان بینش در بیماران مبتلا به اختلال خلقی در هنگام پذیرش و ترخیص از مرکز روانپزشکی

هدف مطالعه­ی حاضر که یک بررسی بالینی و متمرکز بر مسائل شناختی در بیماران روانی است، مقایسه­ی بینش در اختلالات خلقی در ارتباط با نوع خلق (افسرده-انیک)، حالت روانپریشی (بدون نشانه­های روانپریشی، با نشانه­های روانپریشی همگرا با خلق؛ و با نشانه­های روانپریشی ناهمگرا با خلق)؛ و تغییر بینش در طول دوره­ی بیماری بوده است. هشتاد و شش بیمار دارای تشخیص روانپزشکی بستری شده در مرکز روانپزشکی مدرس شهر اصفهان که دارای دوره­های مانیا و افسردگی عمده بودند در هنگام پذیرش و همچنین ترخیص از بیمارستان تحت مصاحبه قرار گرفته و از لحاظ سطح بینش به وسیله­ی مقیاس سنجش ناآگاهی از اختلال روانی توسط روانشناسان بالینی و روانپزشکان مرکز مورد سنجش قرار گرفتند. یافته­های پژوهش نشان داد که در هنگام پذیرش بیماران مانیک نسبت به بیماران افسرده دارای اختلال بینش شدیدتری بودند. بیماران افسرده دارای نشانه­های روانپریشی در مقایسه با افسرده­های بدون نشانه­های روانپریشی بینش ضعیف­تری را داشتند. همچنین بیماران مانیک بدون توجه به حضور نشانه­های روانپریشی کلا بینش ضعیف و پائینی را نشان دادند. در هنگام ترخیص از بیمارستان بعضی از نقایص بینش در بیماران دارای تشخیص مانیا مشاهده شد. می­توان با تکیه بر یافته­های این پژوهش نتیجه­گیری کرد که فقدان بینش و نقایص خودآگاهی یک عارضه­ی رایج در بیماران دارای تشخیص افسردگی با علایم روانپریشی و مانیا است.

Keywords:

بینش , افسردگی , مانیا , اختلال خلقی , روانپزشکی , مقیاس