اثربخشی آموزش مهارت های زندگی به شیوه مددکاری اجتماعی گروهی با رویکرد شناختی-رفتاری بر مهارت مدیریت خشم دانش آموزان دختر ۱۳ تا ۱۷ سال

خشم یکی از هیجانات اصلی هر انسانی است که همواره در طول زندگی با آن مواجه می شود. ناتوانی در مدیریت و کنترل خشم منجر به پرخاشگری و سایر مشکلات بیرونی می گردد. مدیریت به موقع و زودهنگام پرخاشگری در دوران کودکی می تواند نقش تعیین کننده ای در مسیر زندگی کودک داشته باشد. بنابراین تشخیص و مداخله ی زودهنگام در دوران کودکی و نوجوانی حائز اهمیت است. این پژوهش با هدف بررسی اثربخشی مددکاری اجتماعی گروهی بر مهارت مدیریت خشم با رویکرد شناختی-رفتاری بر روی نوجوانان دختر انجام شده است. پژوهش حاضر یک مطالعه ی نیمه آزمایشی از نوع پیش آزمون و پس آزمون با گروه گواه است. جامعه ی مورد پژوهش دختران نوجوان ۱۳ تا ۱۷ ساله بودند که از میان جامعه ی مورد نظر ۲۰ نوجوان با روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند. به منظور جمع آوری اطلاعات از پرسش نامه ی کنترل خشم سیگل (۱۹۸۶) که شامل ۳۰ گویه است و پنج بعد خشم انگیختگی، موقعیت های خشم انگیز، نگرش خصمانه، خشم بیرونی و خشم درونی را می سنجد، استفاده شده است. در دو مرحله ی قبل و پس از برگزاری جلسات گروهی (۲۴ جلسه) مبتنی بر رویکرد شناختی-رفتاری پیش آزمون و پس آزمون گرفته شد. در نهایت داده ها با استفاده از نرم افزار spss ۲۳ با روش آماری تحلیل کواریانس چند متغیری تجزیه و تحلیل شدند. نتایج حاصل از پژوهش بیانگر تفاوت معنادار میان میانگین خشم کلی نوجوانان بود. بدین معنا که آموزش مهارت های زندگی به شیوه ی مددکاری اجتماعی گروهی مبتنی بر رویکرد شناختی-رفتاری منجر به کاهش میزان خشم نوجوانان شده است.

Keywords:

مددکاری اجتماعی گروهی , مهارت های زندگی , نوجوانان , مدیریت خشم , آموزش