تاثیر آموزش بر عملکرد مردم در بحران زلزله تهران ( قبل از بحران)

هدف از انجام پژوهش حاضر بررسی تاثیر آموزش بر عملکرد مردم در مرحله قبل از بحران بوده ؛ که از نظر هدف کاربردی و با رویکرد کمی است. قلمرو پژوهش حاضر در زمینه ی مدیریت بحران و زلزله در منطقه ی ۲۰ تهران است. جمع آوری داده ها بصورت مطالعات کتابخانه ای و میدانی بصورت پیمایشی بوده و ابزار پژوهش، پرسشنامه ای با ۵ مولفه و ۲۲ گویه بوده است. روایی پرسشنامه با استفاده از نظرات اساتید دانشگاه و پرسنل مدیریت بحران شهرداری و سازمان آتش نشانی مورد تایید قرار گرفت. پایایی پرسشنامه با توجه به متغییرهای تحقیق، با استفاده از آلفای کرونباخ به ترتیب ۷۶/۰، ۷۹/۰ و ۸۶/۰ بدست آمد. ابزار تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از آزمون کلموگروف اسمیرونوف مورد بررسی قرار گرفت.بعد از نرمال بودن متغییرها جهت تحلیل فرضیه های پژوهش از مدل معادلات ساختاری از نرم افزار لیزرل ۸/۸ استفاده شد.طبق یافته های پژوهش، متغیر ابزار آموزش با میانگین ۲۲/۴ در اولویت اول قرار گرفت و متغیر عملکردی ادراک نقش با میانگین ۶۵/۳ در اولویت دوم قرار گرفت. در بررسی نرمال بودن متغیرهای اصلی ابزار آموزشی با ۵۱۸/۰ بیشترین سطح معنی داری را به خود اختصاص داد.همچنین یافته های حاصل از تحلیل عملی نشان داد که بیشترین ضریب همبستگی در ابزار آموزشی به مقدار ۷۴۴/۰ بدست آمد.نتایج نشان داد که آموزش، عملکرد مردم را در برابر زلزله را بهبود می بخشد.همچنین ایجاد تغییر عکس العمل انسان در برابر زلزله با گذشت زمان، تائیدی بر لزوم آمادگی هر شهروند در برابر زلزله بوده و مشخص می سازد که برنامه ریزی منطقی، پیشگیری و آموزش می تواند از پشیمانی های بعدی جلوگیری نماید.

Keywords:

آموزش , بحران , زلزله , معادلات ساختاری