تبیین ارتباط منطقی شیوه های ارزشیابی با مبانی فلسفه ی تربیتی حاکم بر نظام آموزش و پرورش ایران نقش ارزشیابی در تحقق اهداف

فعالیت های آموزشی هر کشور را میتوان نوعی سرمایه گذاری برای آینده دانست. هدف اصلی این سرمایه گذاری توسعه انسانی و یا به عبارتی، رشد آگاهی و توانایی های بالقوه انسان است. با پیشرفت روزافزون علم و فناوری نقش آموزش و پرورش دچار دگرگونی شده است، به طوری که وظیفه اصلی نظام آموزشی، کشف و پرورش استعدادها و توانایی های فراگیران، برای شرکت در فعالیت های سازنده اجتماعی است. در این میان با بررسی نظام آموزش رسمی در ایران می توان دریافت که نارسایی هایی در نظام آموزشی وجود دارد که باعث تحقق نیافتن اهداف آموزشی به ویژه در مقطع ابتدایی شده است. به نظر می رسد حلقه مفقود شده فرایند آموزشی کشور را باید در نظام ارزشیابی جستجو کرد. بی تردید فرایند سنجش با رویکرد سنتی به دلایلی ازجمله کمتر اهمیت دادن به فرایندهای ذهنی و اینکه دانش ها، مهارت ها و نگرش های فراگیران را در جریان عمل نمی تواند مورد ارزشیابی قرار دهد، در عصر حاضر کارایی لازم را در نظام آموزشی کشور ندارد و نمی تواند عملکرد فراگیر، مربی، خانواده ها و حتی نظام آموزشی را ارزیابی کند.

Keywords:

ارزیابی , تدریس , دانش آموزان , معلم , مدارس.