دین و اندیشه های دینی در شعر فارسی

در ساختار درونی ادبیات و هنر، نقش عقاید و افکار و خصوصا باورهای دینی ، انکارناپذیر است . اسلام به عنوان بزرگ ترین و کامل ترین دین ، هنر را با وصف التزام و تعهد می پذیرد. فقیهان و روحانیان که هم حافظان و هم حاملان متون دینی هستند و هم مکلف به پاسخگویی به شبهات و پدیده های هنری که وارد قلمرو یک اجتماع دینی می شوند، ابتدا جنبه های مختلف آن را آسیب شناسی می کنند و آن گاه گزاره هایی را در برابر آن قرار می دهند و از اینجا است که هنر واقعی و فطری از ابتذال و هنر مبتذل بازشناسانده می شود.سرشت هنر آمیخته با دین و آموزه های دینی است ؛ از آن رو که دین و هنر در یک تعامل همیشگی و استوار قرار دارند. دین در تلطیف فضاها و زیبایی و ادراک مفاهیم درونی و معنایی اش مرهون هنر است و هنر جاودانگی و حصول به مرزهای کمال مطلق را در مفاهیم دینی جست وجومی کند. اسلام ، مسیحیت ، زرتشت و تمامی ادیان توحیدی و غیرتوحیدی هنر را تایید نموده ، آن را برخاسته از فطرت و ذات انسان می شناسند و از همین رو بسیاری از ادیان در آیین ها و مراسم عبادی شان برای رهایی و آرامش روحی و تسلیم از هنر موسیقی استفاده می کنند وبرخی نقاشی را شایسته ترسیم باورهای اعتقادی ، و نمادی از تجلیات ماورایی می شناسند.

Keywords:

ادیان توحیدی , باورهای اعتقادی , متون دینی , ادبیات و هنر ,