زبان و هویت؛ تبیین رابطه زبان خارجی و هویت فردی، اجتماعی ، فرهنگی و ملی

در دهه های اخیر، زبان به عنوان هسته اصلی فرهنگ و مولفه کلیدی موثر در شکل دهی هویت مورد توجه اندیشمندان و صاحب نظران علوم انسانی و اجتماعی قرار گرفته است. در این میان، نقش زبان خارجی بر هویت مورد تاکید بوده است. بر این مبنا، رویکردهای نظری مختلف چون دیدگاه ورف و ساپیر، سوسور، برگر ، لوکمان، باختین و دیگران بر نقش زبان بر هویت تاکید  کرده اند. با توجه به این امر، هدف اساسی این مطالعه، چگونگی پیوند و رابطه یادگیری زبان خارجی بر وضعیت هویتی افراد در ابعاد فردی، اجتماعی، ملی و فرهنگی در جامعه آماری مورد مطالعه می باشد. این مطالعه از نوع پیمایش اجتماعی بوده و داده های تحقیق با استفاده از روش پرسش نامه جمع آوری شده است. جامعه آماری تحقیق شامل دانشجویان و دانش پذیران گروه های زبان خارجی دانشگاه و موسسات آموزشی زبان شهر کاشان در سال ۱۳۹۱ می باشد که از این میان تعداد ۱۸۰ نفر به عنوان نمونه تحقیق به روش تصادفی انتخاب و مورد بررسی قرار گرفته اند. نتایج تحقیق، رابطه مثبت بین تسلط بر زبان خارجی با هویت فردی (۲۳۷/۰=r) و رابطه منفی آن با هویت ملی (۱۷۳/۰=r) در سطح اطمینان ۹۹ و ۹۵ درصد را نشان می دهد. هم چنین، وجود همبستگی مثبت بین میزان علاقه به زبان خارجی با میزان هویت اجتماعی و هویت فرهنگی به ترتیب برابر با ۱۴۷/۰=r و ۲۰۰/۰=r در سطح اطمینان ۹۹ درصد مورد تایید قرار گرفته است.

Keywords:

زبان خارجی , علاقه به زبان , هویت اجتماعی , هویت ملی , هویت فرهنگی