مقایسه اثربخشی طرحواره درمانی معنویت محور و درمان هیجان مدار مبتنی بر آسیب دلبستگی، بر افسردگی و رفتار خودآسیبی زنان آسیب دیده از پیمان شکنی همسر

مقدمه: پیمان شکنی شوهر عامل تضعیف بهزیستی و سلامتی برای بسیاری از زنان است. این پژوهش با هدف بررسی اثربخشی طرحواره درمانی معنویت محور و درمان هیجان مدار مبتنی بر آسیب دلبستگی بر افسردگی و رفتار خودآسیبی زنان آسیب دیده از پیمان شکنی همسر انجام شد. روش: این مطالعه از نوع نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون، پس آزمون با پیگیری دو ماهه با گروه گواه بود. جامعه آماری شامل زنان آسیب دیده از پیمان شکنی همسر در شهر بندرعباس در بهار ۱۴۰۰، و گروه نمونه شامل چهل و هشت نفر از این زنان بودند که به صورت هدفمند انتخاب و سپس به طور تصادفی در دو گروه آزمایش و یک گروه گواه در هر گروه شانزده نفر گمارده شدند. از سیاهه افسردگی بکBDI-II و پرسشنامه رفتار خودآسیبیSIQ برای جمع آوری داده ها استفاده شد. طرحواره درمانی معنویت محور و درمان هیجان مدار مبتنی بر آسیب دلبستگی به ترتیب برای گروه آزمایش اول و دوم هر یک طی ده جلسه نود دقیقه ای در هر هفته اجرا شد.  داده ها با استفاده از طریق تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر از طریق نرم افزار SPSS۲۲ تحلیل شدند. نتایج: نتایج نشان داد که تعامل عامل زمان و گروه بر افسردگی معنادار است.(۰۵/۰>P) به این معنی که طرحواره درمانی معنویت محور و درمان هیجان مدار مبتنی بر آسیب دلبستگی به طور معناداری افسردگی را در گروه های آزمایش کاهش دادند. همچنین نتایج نشان داد که طرحواره درمانی معنویت محور و درمان هیجان مدار مبتنی بر آسیب دلبستگی بر کاهش رفتار خودآسیبی دارای اثربخشی معناداری نیستند.(۰۵/۰طرحواره درمانی معنویت محور و درمان هیجان مدار مبتنی بر آسیب دلبستگی، هر دو درمانی موثر جهت کاهش افسردگی در زنان آسیب دیده از پیمان شکنی همسر هستند. این دو درمان می توانند برای یاری به زنان آسیب دیده از پیمان شکنی همسر مورد استفاده قرار گیرند.

Keywords:

Depression , Emotion-Focused Therapy , Schema Therapy , Self-injury , Spirituality , افسردگی , خودآسیبی , درمان هیجان مدار , طرحواره درمانی , معنویت گرایی