نقش عوامل فردی و بافتی در پیش بینی تاب آوری کودکان و نوجوانان مراکز شبه خانواده

مقدمه: تاب آوری به عنوان یکی از سازه های روانشناسی مثبت، در گستره پژوهش های روانشناسی جایگاه ویژهای یافته است. هدف کلی پژوهش حاضر، بررسی نقش ویژگی های فردی و بافتی در پیش بینی تاب آوری کودکان و نوجوانان مقیم در مراکز شبه خانواده بود.  روش: پژوهش حاضر مقطعی-توصیفی و از نوع همبستگی بود. جامعه آماری این پژوهش را تمامی دختران و پسران سنین نه تا هجده سال(صد و چهل نفر)، مقیم در مراکز شبه خانواده استان اصفهان در سال ۱۳۹۵تشکیل داده اند. نمونه مورد مطالعه صد نفر از کودکان و نوجوانان مراکز شبه خانواده بودندکه با استفاده از روش نمونه گیری تصادفی خوشه ای انتخاب شدند. به منظور جمع آوری داده ها از مقیاس های تاب آوری کودکان و نوجوانان،پرسشنامه دلبستگی به همسالان مقیاس عزت نفس حیطه های خاص(فرم کوتاه)، آزمون ماتریس های پیش رونده ریون و پرسشنامه محقق ساخته استفاده شد. داده ها با استفاده از آزمون همبستگی و رگرسیون تجزیه و تحلیل شدند.  نتایج: نتایج نشان داد، متغیرهای دلبستگی به همسالان و عزت نفس پیش بینی کننده های مثبت تاب آوری و مدت زندگی قبلی با مادر، سن پیش بینی کننده منفی تاب آوری کودکان و نوجوانان مراکز شبه خانواده بودند. متغیر های سن و مدت زندگی قبلی با مادر پیش بینی کننده های مثبت در آسیب پذیری و دلبستگی به همسالان، عزت نفس پیش بینی کننده های منفی آسیب پذیری کودکان و نوجوانان مراکز شبه خانواده بودند.   بحث و نتیجه گیری: یافته های پژوهش حاضر، علاوه بر کمک به غنای مباحث نظری حوزه تاب آوری، با شناسایی عوامل فردی و بافتی پیش بینی کننده تاب آوری کودکان و نوجوانان مراکز شبه خانواده می تواند برای مراکز و سازمان های حمایتی-درمانی و خدماتی-پذیرای کودکان و نوجوانان بی سرپرست یا بدسرپرست، تاثیر کاربردی قابل توجهی داشته باشد.

Keywords:

Resilience , Vulnerability , Children and Teenagers , Individual and Contextual Characteristics , Family-Like Community Centers , تاب آوری , آسیب پذیری , کودکان و نوجوانان , عوامل فردی و بافتی , مراکز شبه خانواده