ارتقای بهره وری منابع انسانی بر اساس توانمندسازی روانشناختی (مطالعه موردی: کارکنان اداره آموزش و پرورش شهرستان الیگودرز)

دوره کنونی حیات بشری با تحولات و دگرگونی های شگفت انگیزی همراه است . سازمان ها برای رویارویی با این تحولات عظیم باید آماده شوند . منظور از این آمادگی، آمادگی فناوری و تجهیزاتی نیست، بلکه آن ها باید کارکنان، یعنی سرمایه اصلی و ارزشمند سازمان را آماده سازند. لذا این پژوهش با هدف ارتقای بهره وری منابع انسانی بر اساس توانمندسازی روانشناختی کارکنان اداره آموزش و پرورش شهرستان الیگودرز انجام گرفته است. این پژوهش با رویکردی کمی انجام شده است. از نظر هدف کاربردی و به لحاظ ماهیت در دسته پژوهش های تبیینی و از نظر روش گردآوری اطلاعات در پژوهش های توصیفی- همبستگی قرار می گیرد. روش نمونه گیری مورداستفاده با توجه به در اختیار داشتن مشخصات مربوط به تمام اعضای جامعه، نمونه گیری تصادفی ساده بوده است. جامعه آماری این پژوهش شامل کلیه کارکنان آموزش و پرورش شهرستان الیگودرز می باشد که با توجه به محدود بودن جامعه آماری همان تعداد به عنوان حجم نمونه انتخاب شد. ابزار گردآوری اطلاعات پرسشنامه توانمندسازی روان شناختی اسپریتزر و میشرا (۱۹۹۵) و سنجش بهره وری نیروی انسانی از پرسشنامه استاندارد هرسی و گلداسمیت (۱۹۸۰) بود. نتایج با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه ۲۶ مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. نتایج نشان داد که ضریب همبستگی پیرسون بین مولفه های توانمندسازی و ارتقای بهره وری منابع انسانی رابطه معنی داری در سطح معناداری کمتر از ۰۵/۰ است به طوری که نشان دهنده رابطه معنادار بین مولفه های توانمندسازی و ارتقای بهره وری منابع انسانی است. پس می توان نتیجه گرفت با مولفه های توانمندسازی می توان بهره وری نیروی انسانی را در ادارات ارتقا داد.

Keywords:

توانمندسازی , بهره وری نیروی انسانی , کارکنان , آموزش و پرورش