بررسی همبستگی سندروم پسا مراقبت ویژه خانواده با کیفیت ارتباط پرستاران با خانواده بیماران بستری در بخش مراقبت های ویژه بیمارستان های دانشگاه علوم پزشکی زنجان: یک مطالعه مقطعی

زمینه و هدف: به دنبال بستری شدن بیماران در بخش های مراقبت ویژه، اعضاء خانواده آنان در معرض خطر مجموعه ای از واکنش های جسمی، روانی، اجتماعی و معنوی تحت عنوان سندروم پسا مراقبت ویژه خانواده قرار می گیرند که می تواند سلامت عمومی آنان را به خطر بیندازد و نیازمند توجه به عوامل مرتبط با آن است. لذا پژوهش حاضر با هدف بررسی همبستگی سندروم پسا مراقبت ویژه خانواده با کیفیت ارتباط پرستاران با خانواده بیماران بستری در بخش مراقبت های ویژه بیمارستان های دانشگاه علوم پزشکی زنجان، انجام شد. روش ها: مطالعه حاضر یک پژوهش مقطعی بود که در سال ۱۴۰۰ در بیمارستان های وابسته به دانشگاه علوم پزشکی زنجان انجام شد. جامعه مورد مطالعه شامل ۱۹۳ نفر اعضاء خانواده بیماران بستری در بخش های مراقبت ویژه بودند که به روش نمونه گیری در دسترس و مبتنی بر هدف انتخاب شدند. ابزارهای تحقیق شامل پرسشنامه سندروم پسا مراقبت ویژه خانواده (FICUS) و پرسشنامه کیفیت ارتباط پرستاران با خانواده ها (QOC) بود. یافته ها: در این مطالعه میانگین نمره سندروم پسا مراقبت ویژه خانواده (۱۶/۶ ± ۵۱/۷۴) و کیفیت ارتباط پرستاران با خانواده های بیماران (۵/۱۸ ± ۹۰/۷۳) بود و نتایج آزمون آماری، همبستگی منفی معنی دار (۰۵/۰P<) بین این دو متغیر، نشان داد که با کاهش کیفیت ارتباط، شدت سندروم پسا مراقبت ویژه در خانواده افزایش می یابد. نتیجه گیری: با عنایت به یافته های پژوهش حاضر لازم است هم پرستاران مراقبت ویژه به برقراری ارتباط موثر با خانواده بیماران اهتمام بیشتری داشته باشند؛ هم مدیران و متولیان اجرایی بیمارستان ها باید در جهت افزایش کیفیت ارتباط پرستاران با خانواده بیماران تدابیر عملی بکار گرفته و نیز در جهت پیاده سازی مراقبت خانواده محور در بخش های ویژه در جهت پیشگیری و کاهش بروز سندروم پسا مراقبت ویژه خانواده، اقدامات لازم را مبذول نمایند.

Keywords:

Communication , Nurse , Patient's Family , Intensive Care Units , Post Intensive Care Syndrome Family , ارتباط , پرستار , خانواده بیمار , بخش مراقبت ویژه , سندروم پسا مراقبت ویژه خانواده