صلاحیت بالینی پرستاران در اصول تهویه مکانیکی؛ طراحی و اعتباریابی آزمون بالینی ساختار یافته عینی

زمینه و هدف: ارزشیابی بالینی یکی از اجزاء اصلی و مهم در بحث آموزش بالینی در حوزه پرستاری است. بر اساس هرم سطوح یادگیری میلر، آزمون بالینی ساختار یافته عینی یکی از روش های ارزشیابی کاربردی برای ارزشیابی مهارت های بالینی محسوب می شود. یکی از مهارت های بالینی پرستاران بخصوص در بخش مراقبت های ویژه تهویه مکانیکی است. این مطالعه با هدف طراحی آزمون بالینی ساختاریافته عینی در ارزشیابی صلاحیت بالینی پرستاران در تهویه مکانیکی انجام شد. روش ها: این مطالعه روش شناسی در شهر تهران، ایران در سال ۱۴۰۱ انجام شد. متناسب با محتوای آموزشی اصول تهویه مکانیکی پایه و هدف مطالعه، شش ایستگاه تعیین و به تناسب برای هر ایستگاه چک لیست تخصصی طراحی شد. بررسی روایی محتوای چک لیست های طراحی شده با استفاده از نظر صاحب نظران به دو صورت کیفی و کمی و پایایی بین ارزیابان انجام شد. یافته ها: در نهایت تعداد شش ایستگاه با ۳۱ گویه با عناوین؛ اتصالات و آماده سازی اولیه دستگاه تهویه مکانیکی، تنظیمات اولیه و اصولی دستگاه تهویه مکانیکی، بررسی و مداخله در وضعیت اکسیژناسیون، بررسی و مداخله در وضعیت ونتیلاسیون، مدیریت چالش های بالینی و مدیریت آلارم ها نهایی شد. نحوه نمره دهی هر آیتم ۵ -۱ بوده و جمع نمرات ایستگاه ها عنوان کننده میزان صلاحیت بالینی پرستار در تهویه مکانیکی خواهد بود. نتیجه گیری: با توجه به روایی و پایایی مناسب، استفاده از آزمون ساختاریافته بالینی عینی طراحی شده برای ارزشیابی صلاحیت بالینی پرستاران در تهویه مکانیکی پایه پیشنهاد می شود.

Keywords:

Assessment , Qualification , Nurse , Mechanical Ventilation , Design , Objective Structured Clinical Examination , ارزشیابی , صلاحیت , پرستار , تهویه مکانیکی , طراحی , آزمون ساختاریافته بالینی عینی