نظام معنایی گردشگری از منظر قرآن کریم

گردشگری به مثابه صنعت، منابع مهم درآمد و درعین حال موضوعی اجتماعی و عامل موثر در تبادلات فرهنگی حائز جایگاه ویژه ای است. در این واقعیت که ایران اسلامی می تواند از مواهب آن برخوردار بوده، یکی از مبادی یا مقاصد مهم گردشگری در منطقه باشد، تردیدی نیست؛ لکن با وجود ظرفیت های موجود روشن نیست جامعه ایرانی با مقوله گردشگری باید چه سیاست و هدفی را در پیش گیرد. به نظر می رسد برای دستیابی به راهکار توسعه و ارتقای جایگاه آن، بررسی عوامل مختلف ازجمله بررسی واژگان قرآن دارای اهمیت ویژه است. در قرآن واژگانی از قبیل: سیر، سفر، سیاحت و... وجود دارد که هریک بار معنایی خاصی داشته و دلالت بر گردشگری می کنند. بدین منظور واژگان قرآنی با استفاده از روش معناکاوی ایزوتسو به عنوان پشتوانه نظری موردبررسی قرار گرفت واصول و معیارهای قرآنی نسبت به گردشگری استخراج و تحلیل گردید. باتوجه به جامع نگری قرآن نسبت به انسان، یافته ها حاکی از وجود معیارهایی مانند توجه به بعد مادی و معنوی انسان، ارزش معنایی مثبت، همگانی بودن سفر به لحاظ مخاطب و زمان، هدفمندی و تکلیف مداری، ابعاد فردی و جمعی، دائمی بودن، آمادگی مبادی و مقاصد گردشگری، نشانه گرفتن زندگی مادی، رد نگاه طبقاتی، آماده باش دفاعی، تشویق به علم آموزی، عبرت آموختن و.... است که به کارگیری آن ها در برنامه ریزی و هدف گذاری درخصوص گردشگری راهکار موثری در توسعه آن از منظر قرآن خواهد بود

Keywords:

گردشگری , سفر , معناشناسی , معیار , ایزوتسو