ارتباط شاخص هایIGF۱ ،IGFBP۳ ، BMI و دیسمنوره متعاقب ۸ هفته تمرین ترکیبی (مقاومتی و هوازی) در زنان چاق

زمینه و هدف: اختلال در روند ترشح برخی هورمون ها و افزایش وزن از عوامل اثرگذار بر دیسمنوره است. با توجه به اهمیت فعالیت بدنی بر پیشگیری و کنترل دیسمنوره، در این پژوهش به ارزیابی ارتباط بین شاخص های IGF۱،IGFBP۳ ، BMI و دیسمنوره متعاقب ۸ هفته تمرین ترکیبی (مقاومتی و هوازی) در زنان چاق پرداخته شد. روش ها: در این مطالعه نیمه تجربی، ۲۴ زن غیرفعال چاق ۲۵ تا ۳۷ سال، با BMI ۳۰ تا ۳۵ کیلوگرم بر مترمربع، به طور تصادفی به دو گروه (۱۲ نفر) تمرین ترکیبی (مقاومتی و هوازی) و کنترل تقسیم شدند. تمرین ترکیبی شامل تمرین مقاومتی با شدت ۶۷ تا ۸۰ درصد قدرت بیشینه و تمرین هوازی با شدت ۶۰ تا ۸۵ درصد ضربان قلب بیشینه، به مدت ۸ هفته و ۳ روز در هفته انجام گرفت. نمونه خون ۲۴ ساعت قبل و ۴۸ ساعت بعد از آخرین جلسه تمرین بعد از ۱۲ ساعت ناشتایی اخذ و شاخص های IGF۱ و IGFBP۳ سنجش شد. شدت علائم جسمانی و روانی دیسمنوره با پرسشنامه استاندارد ارزیابی اختلالات قاعدگی موس (MDQ) ارزیابی شد. یافته ها: نتایج آزمون همبستگی پیرسون ارتباط معناداری بین سطوح IGF۱ و IGFBP۳ در زنان چاق نشان نداد (۰/۷۳P≥ و ۰/۰۵=r) و بین سطوح ۱-IGF و دیسمنوره ارتباط معناداری ثبت نشد (۰/۶۱ P≥و ۰/۰۷=r). بین سطوح ۱-IGF وBMI  ارتباط معناداری وجود داشت (۰/۰۴ P≤و ۰/۱۱=r). نتایج آزمون همبستگی پیرسون ارتباط معناداری بین سطوح IGFBP۳ و دیسمنوره زنان چاق ارایه نکرد (۰/۵۲ P≥و ۰/۰۹=r)، اما بین سطوح BP۳-IGF و  BMIارتباط معناداری مشاهده شد (۰/۰۴ P≥و ۰/۲۹=r). بین دو شاخص دیسمنوره و BMI زنان چاق نیز ارتباط معناداری گزارش نشد (۰/۵۲ P≥و ۰/۰۹=r). نتیجه گیری: با توجه به عدم تفاوت معنادار بین دیسمنوره با شاخص هایIGF۱ ،IGFBP۳  و BMI بعد از یک تمرین ترکیبی، می توان نتیجه گرفت علائم دیسمنوره تحت تاثیر عوامل مختلفی قرار دارد، لذا انجام مطالعات بیشتر پیشنهاد می شود.

Keywords:

IGFBP۳ , IGF۱ , BMI , Exercise , Dysmenorrhea , IGFBP۳ , IGF۱ , BMI , ورزش , دیسمنوره