بررسی تاثیر تمرین مقاومتی بر حجم عضلانی از طریق تنظیم پروتئین های درگیر در مسیر سلولی اتوفاژی در موش های صحرایی سالمند

مقدمه و هدف: کاهش حجم عضلانی یک عامل مهم برای کاهش عملکردهای بدن در پیری می باشد. مسیرهای سلولی پیچیده مانند اتوفاژی به شدت به سلامت مرتبط است و ارتباط پیچیده ای بین اتوفاژی و پیری وجود دارد؛ بنابراین هدف از انجام تحقیق حاضر تاثیر تمرین مقاومتی بر محتوای پروتئین های اتوفاژی Beclin۱ و Ambra۱ در عضله بازکننده طویل انگشتان پا (EDL) موش های صحرایی سالمند بود.مواد و روش ها: پژوهش حاضر از نوع تجربی-بنیادی است که ۱۲ سر موش صحرایی نر ۲۰ ماهه از نژاد اسپراگ داولی با میانگین وزنی ۳۰±۴۰۰ گرم به صورت تصادفی به ۲ گروه: ۱. کنترل (۶ سر) و ۲. تمرین مقاومتی (۶ سر) تقسیم شدند. برنامه تمرین مقاومتی شامل صعود از نردبان مخصوص جوندگان به مدت ۸ هفته، هفته ای ۳ جلسه بود. آزمودنی ها از یک نردبان عمودی با شیب ۸۵ درجه به طول یک متر با ۲۶ پله و دو سانتی متر فضای بین هر پله بالا می رفتند. بعد از ۴۸ ساعت پس از آخرین جلسه تمرین EDL از بدن موش های صحرایی برداشته شد. تجزیه و تحلیل داده ها از طریق آزمون t-مستقل در نرم افزار گراف پد پریسم نسخه ۵/۹ انجام شد. سطح معنی داری P≤۰.۰۵ بود.نتایج: هشت هفته تمرین مقاومتی منجر به کاهش میزان پروتئین Beclin۱ (۰۰۰۱/۰P=) و Ambra۱ (۰۲۱۲/۰P=) در عضله EDL موش های صحرایی پیر شد.نتیجه گیری: کاهش محتوای درون سلولی این عوامل از طریق انجام تمرین مقاومتی می تواند از اتوفاژی سلول های عضلانی آزمودنی های سالمند جلوگیری کند و این به معنای آتروفی کمتر است.

Keywords:

پیری , اتوفاژی , پروتئین آمبرا-۱ , پروتئین بکلین-۱ , تمرین مقاومتی